USS Wahoo (SS-565)

USS Wahoo (SS-565)
Klasa	okręt podwodny
Typ	Tang
Projekt	SCB-2
	Historia
Stocznia	Portsmouth Naval Shipyard
Początek budowy	24 października 1949
Wodowanie	16 października 1951
	US Navy
Wejście do służby	30 maja 1952
Wycofanie ze służby	27 czerwca 1980
Los okrętu	zatopiony jako okręt-cel
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; 1821 ton; 2260 ton
Długość	82,06 metra
Szerokość	8,28 metra
Zanurzenie	18 stóp (5,5 metra)
Zanurzenie testowe	700 stóp (215 metrów)
Zanurzenie maksymalne	1100 stóp (335 metrów)
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
	Napęd
	• 4 silniki gwiazdowe GM (3400 KM) zamienione na 3 silniki Diesla Fairbanks-Morse 38D8-1/8; • 2 silniki elektryczne (4700 KM); • 4 baterie po 126 ogniw; • 2 wały napędowe, 2 śruby
Prędkość; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; 15,5 węzła; 18,3 węzła
Zasięg	11.500 Mm @ 10 węzłów (pow.); 129 Mm, 43 godz. @ 3 węzły (zan.)
	Sensory
	sonar pasywny BQR-2; aktywny BQS-4; radar BPS-12, urządzenia ostrzegawcze WLR-1, WLR-3 i WLR-10 oraz BRD-6; w późniejszym czasie PUFFS
	Uzbrojenie
	22 torpedy Mark 27 Mod 4, później Mk. 37; 4 torpedy pozoracyjne
Wyrzutnie torpedowe	6 x Mk. 43 533 mm (dziób) 2 x Mk. 44 304 mm (rufa)
Załoga	83 oficerów i marynarzy

USS Wahoo (SS-565) – amerykański okręt typu Tang, pierwszego powojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Po wejściu do służby w marynarce amerykańskiej prowadził działania głównie na wodach Pacyfiku, w tym w ramach VII Floty, a w połowie lat 60. incydent w Zatoce Tonkińskiej zaangażował go w operacje na wodach w pobliżu Wietnamu, gdzie wielokrotnie w następnych latach powracał. W ramach pracy szkoleniowej wielokrotnie pełnił rolę zarówno okrętu-celu dla nawodnych sił ZOP, jak też sam prowadził działania przeciwpodwodne. Do 1976 roku służył następnie jako okręt szkolny dla przyszłych oficerów dowodzących okrętami podwodnymi. Od 15 listopada 1977 roku pełnił funkcję szkoleniową dla personelu irańskiego mającego objąć siostrzany okręt USS „Trout” (SS-566). Sam „Wahoo” był także przeznaczony dla Iranu, jednakże plany te zostały anulowane 31 marca 1979 roku z powodu rewolucji islamskiej w tym kraju. W konsekwencji 27 czerwca 1980 roku został wycofany ze służby w marynarce amerykańskiej i zatopiony jako okręt-cel^[1]. Okręt otrzymał nazwę na cześć najsłynniejszego amerykańskiego okrętu podwodnego z czasów drugiej wojny światowej USS Wahoo (SS-238) zatopionego 11 października 1943 roku w cieśninie La Pérouse’a.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Wahoo. [w:] Dictionary of American Fighting Ships [on-line]. DFAS. [dostęp 2012-07-14]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.
Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007. ISBN 1-8510-9563-2.
Norman Friedman, James L. Christley: U.S. Submarines Since 1945: An Illustrated Design History. Naval Institute Press. ISBN 1-55750-260-9.
Thomas Wildenberg, Norman Polmar: Ship Killer: A History Of The American Torpedo. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 2010, s. 102-114. ISBN 978-1-59114-688-9.
Tang, ship list. Global Security. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).

[1] Wahoo. [w:] Dictionary of American Fighting Ships [on-line]. DFAS. [dostęp 2012-07-14]. (ang.).

[1]