Ulica Łąkowa w Poznaniu
| Centrum | |
 Dom Prowincjalny Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety i ul. Łąkowa po prawej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie Poznania  | |
 52°24′05,0″N 16°55′54,0″E/52,401386 16,931665
| |
Ulica Łąkowa w Poznaniu – łukowata w swoim przebiegu ulica w centrum Poznania na Rybakach, w obrębie osiedla samorządowego Stare Miasto, pomiędzy ul. Królowej Jadwigi na południu, a ul. Strzelecką na północnym wschodzie.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Nazwa ulicy pochodzi od jej pierwotnego przebiegu – pośród łąk karmelitańskich, które w południowej części traktu rozpościerały się wzdłuż zasypanej podczas procesu regulacji miasta w końcu XIX w. (1888-1896)[1] Strugi Karmelickiej[2] zwanej również Kamionką[3]. Łąki te należały do karmelitów trzewiczkowych związanych z pobliskim kościołem Bożego Ciała, stojącym przy ul. Strzeleckiej/Krakowskiej[4]. Z czasem w rejon łąk został zabudowany, a jego część zajęły budynki pierwszej fabryki Hipolita Cegielskiego przy ul. Strzeleckiej[2]. Przy ulicy wzniesiono też Sanatorium Marii Elizabeth, późniejszy szpital Przemienienia Pańskiego[5].
Architektura
[edytuj | edytuj kod]Znacząca zabudowa ulicy nastąpiła na przełomie XIX i XX w. Do rejestru zabytków wpisane są następujące obiekty:
- neogotycki[6] budynek nr 2/4 (1896) z figurą Matki Bożej[6], Dom Prowincjalny Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety i dawny Szpital Przemienienia Pańskiego[7],
- kamienica nr 7 (około 1910-1915),
- kamienica nr 9 (około 1913),
- kamienica nr 10/11 (około 1900),
- kamienica nr 12 (około 1900),
- kamienica nr 13 (czwarta ćwierć XIX wieku),
- kamienica nr 14 (czwarta ćwierć XIX wieku),
- secesyjna[8] kamienica nr 15 (około 1906, proj. Oskar Hoffmann dla kupca Jana Murkowskiego), o bogato zdobionej elewacji, z loggią, szczytem, wicią roślinną i kobiecą maską[8],
- kamienica nr 16 (około 1905),
- kamienica nr 17 (lata 70./80. XIX wieku),
- kamienica nr 18/18a (lata 90. XIX wieku),
- kamienica nr 19 (lata 90. XIX wieku),
- kamienica nr 20 (1897-1898, proj. Hugo Kindler),
- kamienica nr 21 (lata 70. XIX wieku),
- kamienica nr 25 (około 1910)[9].
Przy ulicy znajduje się tylna elewacja Zespołu Szkół Budownictwa nr 1. Placówka ta powstała w 1891 jako Szkoła Budownictwa i początkowo funkcjonowała przy ulicy Wrocławskiej[5]. Ceglany, nieotynkowany gmach został nadbudowany po II wojnie światowej, co naruszyło harmonię bryły[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Piotr Libicki, Warta w Poznaniu, SWS, 2010, s. 26.
- ↑ a b Zbigniew Zakrzewski, Ulicami mojego Poznania. Część II, Wydawnictwo Kwartet, Poznań, 2006, s. 339, 362, ISBN 83-60069-25-5
- ↑ Alfred Kaniecki, Wpływ antropopresji na przemiany środowiskowe w dolinie Warty w Poznaniu, w: Landform Analysis, vol. 24/2013, s.25
- ↑ Jerzy Sobczak, Kościoły Poznania, Poznań, Debiuty, 2006, s. 26. ISBN 83-922466-4-0
- ↑ a b Maria Trzeciakowska, Lech Trzeciakowski, W dziewiętnastowiecznym Poznaniu, Wyd. 2, Poznań: Wydaw. Poznańskie, 1987, s. 238, 340, ISBN 978-83-210-0540-9 [dostęp 2023-08-21].
- ↑ a b Jakub Łukaszewski, Co z byłym szpitalem przy Łąkowej? [online], poznan.wyborcza.pl [dostęp 2023-08-21].
- ↑ Tomasz Nyczka, Poznań: Gmach po szpitalu przy Łąkowej na sprzedaż? [online], Głos Wielkopolski, 19 stycznia 2012 [dostęp 2023-08-21] (pol.).
- ↑ a b c Marcin Libicki, Piotr Libicki, Poznań: przewodnik, Poznań: "Gazeta Handlowa", 1997, s. 137, ISBN 978-83-902028-4-6 [dostęp 2023-08-21].
- ↑ Praca zbiorowa, Poznań - spis zabytków architektury, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2004, s.146-147, ISBN 83-89525-07-0