Uniwersus

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Uniwersus
Dom książki Uniwersus
Ilustracja
Budynek od strony ul. Belwederskiej
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Adres

ul. Belwederska 20/22 Warszawa

Styl architektoniczny

brutalizm

Architekt

L. Sołonowicz wraz z zespołem: R. Lisiewicz, A. Sitowski, Z. Szatkowski, W. Kaczmażyk, W. Humięcki, Z. Lupa, J. Laskowski

Kondygnacje

3

Rozpoczęcie budowy

1975

Ukończenie budowy

1980

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Uniwersus”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Uniwersus”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Uniwersus”
Ziemia52°12′24,3″N 21°01′53,4″E/52,206750 21,031500

Uniwersus – budynek przy ulicy Belwederskiej 20/22 w Warszawie. Wzniesiony w latach 1975–1980 mieścił dawniej księgarnię, obecnie pełni funkcje biurowe. Zdobył tytuł Mister Warszawy roku 1980 jako najlepsza realizacja tamtych czasów.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Centralny Dom Handlowy „Dom Książki Uniwersus” powstał na miejscu wyburzonej XIX-wiecznej willi, pełniącej od 1881 roku funkcję schroniska dla paralityków. Do budynku przylegała drewniana kaplica ewangelicka, która według plotek była realnym powodem wyburzenia kompleksu budynków[1]. Od 1974 roku zespół architektów pod przewodnictwem Leszka Sołonowicza projektował dla tej działki nowy budynek, który ukończono w 1980 roku[2]. Początkowo miał pełnić funkcję pawilonu służącego do eksponowania zdobyczy radzieckiej myśli technicznej, jednak otwarto go już jako księgarnię –jedną z najnowocześniejszych w Polsce[3]. Zdobył tytuł Mister Warszawy za rok 1980, jako ostatni budynek. Pełnił funkcję domu książki do czasów transformacji ustrojowej lat 90., a po tamtym czasie jego przeznaczenie zmieniło się na budynek biurowy. Zmiana charakteru przyczyniła się do podupadania obiektu, gdyż nie był on przemyślany jako biurowiec, dlatego pod koniec pierwszej dekady XXI wieku planowano jego rozbiórkę. Jego ówczesny właściciel wystąpił o jej pozwolenie, celem zastąpienia budynku 55-metrowym wieżowcem[4]. Plany te nie zostały jednak wdrożone i budynek objęto ochroną konserwatorską (gminna ewidencja zabytków oraz lista budynków stanowiących dobro kultury współczesnej)[3].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Dom Książki Uniwersus został oparty na stalowej konstrukcji, umożliwiającej swobodną aranżację przestrzeni wewnątrz budynku, co jest spełnieniem jednego z punktów architektury nowoczesnej Le Corbusiera. Elewacja budynku została wyłożona szarym kamieniem – granitem, którego surowy charakter a także charakterystyczna, asymetryczna rozczłonkowana bryła z cofniętym parterem i geometryczną formą wpisują budynek w nurt brutalizmu, a konkretnie w jego japoński nurt[5]. Bryła budynku została wykończona aluminiowym detalem, z którego wykonano również stropy budynku. Cechą charakterystyczną obiektu są również duże powierzchnie przeszkleń, które umożliwiały funkcję wystawienniczą (ekspozycja ulokowanych książek) oraz w nocy emanowały światłem na zewnątrz, dodając całości lekkości. Kubatura budynku stanowi 23000 m³ a powierzchnia użytkowa – 4000 m²[6]. Wnętrza księgarni były bardzo rozległe i zostały podzielone tematycznie, wszystko wykończone było drewnem, kamieniem i aluminium, a całości efektu dopełniały ozdobne lampy, pasujące stylowo do czasów, w których powstały[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Uniwersus — Centralny Dom Handlowy Domu Książki - Powojenny Modernizm [online], cargocollective.com [dostęp 2022-05-02].
  2. Uniwersus [online], Warszawikia [dostęp 2022-05-02] (pol.).
  3. a b Uniwersus pod ochroną - Bryła - polska architektura [online], www.bryla.pl [dostęp 2022-05-02] (pol.).
  4. Drugie życie Uniwersusa u zbiegu ulic Gagarina i Belwederskiej. Koniec epoki książki? [online], iMokotow.pl, 21 grudnia 2017 [dostęp 2022-05-02].
  5. Cymer, Anna. Architektura w Polsce 1945-1989. Fundacja Centrum Architektury, 2019.
  6. Przemysław Szafer, Nowa Architektura Polska, 1979, s. 217.