Uromyces pisi-sativi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Uromyces pisi-sativi
Ilustracja
Spermogonium
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

rdze

Rząd

rdzowce

Rodzina

rdzowate

Rodzaj

Uromyces

Gatunek

Uromyces pisi-sativi

Nazwa systematyczna
Uromyces pisi-sativi (Pers.) Liro
Bidr. Känn. Finl. Nat. Folk 65: 100 (1908)
Synonimy
  • Uromyces pisi (Pers.) de Bary[1]
Telia i uredia na liściu groszku leśnego
Porażony wilczomlecz z ecjami

Uromyces pisi-sativi (Pers.) Liro – gatunek grzybów z rodziny rdzowatych (Pucciniaceae)[1]. Grzyb mikroskopijny, saprotrof i pasożyt roślin. Wywołuje chorobę zwaną rdzą grochu[2].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Uromyces, Pucciniaceae, Pucciniales, Incertae sedis, Pucciniomycetes, Pucciniomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1801 r. Christiaan Hendrik Persoon nadając mu nazwę Uredo appendiculata ß pisi-sativi. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Johan Ivar Liro w 1908 r.[1]

Synonimów ma ok. 40.[3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pyknidia (spermogonia) występują zazwyczaj razem z ecjami, na liściach wilczomleczy, często pokrywając całą ich powierzchnię. Pomarańczowoczerwone ecja mają średnicę 0,3–0,4 mm. Powstają w nich szeroko elipsoidalne ecjospory o średnicy 17–22 μm i powierzchni gęsto pokrytej brodawkami o wysokości 1 μm. Uredinia powstają głównie na dolnej stronie liści grochu. Są na nich nierównomiernie rozproszone, mają cynamonową barwę i średnicę do 1 mm. Urediniospory są szeroko elipsoidalne, mają rozmiary 22–28 × 19–24 μm, ścianę o grubości 1,5–2 μm i powierzchnię bardzo drobno brodawkowatą. Posiadają 3-6 rozproszonych por rostkowych. Telia podobne do uredniniów, ale o kasztanowej barwie. Teliospory szeroko elipsoidalne, o rozmiarach 22–28 × 17–22 μm. Mają ścianę o grubości 2–3 μm po bokach i 4–5 μm przy wierzchołku i kruchy, krótki i niemal hialinowy trzonek[4].

Rozwój[edytuj | edytuj kod]

Jest to gatunek pełnocyklowy, tzn. wytwarza wszystkie 5 rodzajów zarodników właściwych dla rdzy. Jest pasożytem dwudomowym, tzn. do pełnego cyklu rozwojowego wymagającym dwóch gatunków. Żywicielem ecjalnym (pośrednim) są niektóre gatunki wilczomleczy, na których tworzą się sporogonia i ecja, żywicielem ostatecznym różne gatunki grochu i groszku, na których powstają uredinia i nieco później telia. Powstające w teliach teliospory są przetrwalnikami. Zimują na pozostałych w ziemi po zbiorze resztkach roślin. Wiosną wytwarzają na drodze płciowej bazydiospory, które przenoszone przez wiatr infekują wilczomlecze. Wytwarzane na wilczomleczach ecjospory dokonują infekcji pierwotnej grochu i groszku. Powstające na nich urediniospory rozprzestrzeniają chorobę dokonując infekcji wtórnych[2].

Może zimować także w formie grzybni na podziemnych pędach wilczomleczy. Grzybnia rozwija się w pędach wilczomleczy systemowo, przerastając tkanki. Wiosną z pędów takich wyrastają zainfekowane rośliny, na liściach których rozwijają się ecja[2].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Znane rejony występowania: Afryka (Wyspy Kanaryjskie, Etiopia, Libia, Maroko); Azja (Chiny, Indie, Iran, Pakistan, Turcja, ZSRR); Europa (Austria, Belgia, Bułgaria, Korsyka, Cypr, Czechosłowacja, Dania, Finlandia, Francja, Niemcy, Wielka Brytania, Grecja, Węgry, Włochy, Malta, Holandia, Norwegia, Polska, Portugalia, Rumunia, Sycylia, Hiszpania, Szwecja, Szwajcaria, ZSRR, Jugosławia); Ameryka Południowa (Argentyna, Chile)[4] i Australia[5].

W Polsce notowany na następujących gatunkach roślin: Euphorbia cyparissias, Euphorbia esula, Lathyrus latifolius, Lathyrus nissolia, Lathyrus sativus, Lathyrus sylvestris, Lathyrus tuberosus, Lathyrus vernus, Pisum sativum[2][6].

Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]

Niektóre gatunki Uromyces są morfologicznie bardzo podobne. Trzeba ostrożnie je identyfikować. Najbardziej podobne są[7]:

  • Uromyces viciae-fabae. Jego urediniospory urediniospory o kształcie od elipsoidalnego do owalnego i rozmiarach 22-28–11 × 19–22 μm. Mają barwę żółtawą i są pokryte gęsto kolcami o wysokości 1-2,5 μm. Pory rostkowe 3-4[4]
  • Uromyces heimerlianus ma urediniospory z 4-6 rozproszonymi porami rostkowymi, teliospory brodawkowate, o rozmiarach 25-30 × 20-27 μm[4]
  • Uromyces viciae-craccae ma urediniospory z 4-6 rozproszonymi porami rostkowymi, teliospory prążkowane[4]
  • Uromyces ervi ma urediniospory z 2 jednakowymi porami rostkowymi, teliospory gładkie ze ścianą pogrubioną na wierzchołku[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Index Fungorum [online] [dostęp 2017-09-21] (ang.).
  2. a b c d Zofia Fiedorow, Barbara Gołębniak, Zbigniew Weber: Choroby roślin rolniczych. Poznań: Wyd. AR Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, 2008. ISBN 978-83-7160-468-3.
  3. Species Fungorum [online] [dostęp 2017-07-22] (ang.).
  4. a b c d e f Mycobank. ''Uromyces pisi-sativi'' [online] [dostęp 2017-09-21].
  5. Discover Life Maps [online] [dostęp 2017-09-21].
  6. Władysław Wojewoda. Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  7. Mycobank. ''Uromyces viviae-fabae'' [online] [dostęp 2017-09-21].