Przejdź do zawartości

Władimir Klimow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władimir Klimow
Владимир Яковлевич Климов
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 lipca 1892
Moskwa

Data i miejsce śmierci

9 września 1962
Moskwa

Zawód, zajęcie

inżynier

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Stalinowska Nagroda Stalinowska Nagroda Stalinowska Nagroda Stalinowska
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina
Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Medal „Za zasługi bojowe”

Władimir Jakowlewicz Klimow (ros. Владимир Яковлевич Климов, ur. 11 lipca?/23 lipca 1892 w Moskwie, zm. 9 września 1962 tamże) – radziecki konstruktor silników lotniczych, dwukrotny Bohater Pracy Socjalistycznej (1940 i 1957).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był uczniem Nikołaja Żukowskiego, w 1918 ukończył Moskiewską Wyższą Szkołę Techniczną i został inżynierem konstruktorem, 1918-1924 pracował w dziale silników lotniczych Najwyższej Rady Gospodarki Narodowej RFSRR. W latach 1924–1926, 1929-1930 i 1933-1935 był przewodniczącym komisji ds. zakupu licencji na zagraniczne silniki w Berlinie i Paryżu, 1920-1928 wykładał w Moskiewskiej Wyższej Szkole Technicznej im. Baumana, 1922-1924 w Instytucie Łomonosowskim, 1923-1930 był starszym wykładowcą katedry w Akademii Floty Powietrznej im. Żukowskiego, 1932-1933 kierował katedrą projektowania silników lotniczych w Moskiewskim Instytucie Lotniczym.

W latach 1926-1928 kierował wydziałem, potem został pomocnikiem dyrektora Naukowego Instytutu Automotorowego w Moskwie, a 1930-1931 szefem kontroli technicznej i dyrektorem technicznym fabryki nr 29 w Zaporożu, 1925-1930 brał udział w opracowaniu silników lotniczych M-12, M-13 i M-23. W 1935 został głównym konstruktorem zakładu lotniczego nr 26 w Rybińsku, gdzie organizował produkcję 12-cylindrowego silnika M-100, później seryjnego silnika M-103, na przełomie lat 30. i 40. kierował pracami nad silnikami M-105, WK-105PF, WK-107 i WK-108; po ataku Niemiec na ZSRR zakład został ewakuowany do Ufy.

W 1946 został głównym konstruktorem Specjalnego Biura Konstruktorskiego (OKB) fabryki lotniczej nr 466 w Leningradzie, jednocześnie 1947-1956 był głównym konstruktorem i dyrektorem OKB-45 w Moskwie, w 1951 pod jego kierunkiem został skonstruowany silnik WK-1F. W latach 1956–1960 był generalnym konstruktorem silników lotniczych w ZSRR i głównym konstruktorem i dyrektorem zakładu nr 117.

W 1940 został doktorem nauk technicznych, w 1943 członkiem korespondentem Akademii Nauk ZSRR, a w 1953 akademikiem Akademii Nauk ZSRR, 19 sierpnia 1944 otrzymał stopień generała majora służby inżynieryjno-lotniczej. Był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR (1946-1950). Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]