Przejdź do zawartości

Władysław Kornel Zieliński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Kornel Zieliński
Ilustracja
Polski pisarz
Data i miejsce urodzenia

1836
Lwów

Data i miejsce śmierci

1895
Warszawa

Zawód, zajęcie

pisarz

Władysław Kornel Zieliński (ur. 1836 we Lwowie, zm. 1895 w Warszawie) – pisarz polski.

Jego ojcem był księgarz, literat i kolekcjoner Ludwik Zieliński, w latach 1835–1842 wydawca periodyku Lwowianin, czyli zbiór potrzebnych i użyteczych wiadomości[1].

Po ukończeniu gimnazjum służył w wojsku austriackim. W 1859 odbył kampanię włoską. Około 1863 osiadł w Kłodnicy Dolnej, następnie przeniósł się do Lublina, gdzie został nauczycielem w prywatnej szkole realnej. Pod koniec 1878 przeniósł się do Warszawy.

Publikował pod własnym nazwiskiem oraz pod pseudonimami (Mścisław Brona, Władysław z Zieliny)[1]. Wydawał powieści i opowiadania historyczne, m.in.: Anna Orzelska. Powieść na tle historycznem z czasów Augusta II (1881, 2 tomy), August II. i Aurora Koenigsmarck (1883, 2 tomy), Flisacy. Opowiadanie (1883, z wizerunkiem Sebastiana Fabiana Klonowicza), Ostatni z rodu (1884), Apostolstwo św. Cyryla i Metodego oraz początki chrześcijaństwa w Polsce (1881, studium historyczne), W kraju Arpada (1882), Na południu. Według własnych wspomnień (1883), Śląsk (pruski) słowem i ołówkiem, na podstawie najnowszych źródeł przedstawiony (1889), Ze wspomnień żołnierza (1880).

Był również autorem Opisu Lublina (1876) oraz Monografii Lublina (tom I, Dzieje miasta Lublina, ukazał się w 1878; tom II z 1887 nie został wydany)[2]. Współpracował z redakcjami czasopism "Kurier Lubelski" i "Kalendarz Lubelski".

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Henryk Gmiterek: Posłowie. W: Władysław K. Zieliński: Monografia Lublina, t. I. Dzieje Miasta Lublina (reprint). Lublin: 2009.
  2. Maszynopis tej pracy przechowywany jest w Zbiorach Specjalnych Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie, sygn. 2025. Za: Ł. Fiuta, Diabeł: Czy na pewno Czarcia Łapa? Krótki szkic historyczny o najpopularniejszej legendzie z lubelskiego Trybunału, Brama Grodzka–Teatr NN, s. 7, przypis 19.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]