Wacław Buczyński

Wacław Buczyński
Data i miejsce urodzenia	17 września 1898 ; Troszyn
Data i miejsce śmierci	10 listopada 1969 ; Warszawa
	Odznaczenia

Wacław Buczyński pseud. Wacek, Mały (ur. 17 września 1898 w Troszynie, zm. 10 listopada 1969 w Warszawie) – działacz komunistyczny, wicedyrektor Instytutu Kształcenia Kadr Naukowych.

Życiorys

Syn małorolnego chłopa Antoniego. Skończył szkołę powszechną, po czym podjął pracę zarobkową jako robotnik. Od 1914 członek SDKPiL. Od 1915 do 1918 w Rosji. W Kamieńskiem wstąpił do Czerwonej Gwardii i brał udział w rewolucji październikowej. 1919–1920 służył w 33 pułku piechoty Wojska Polskiego w Łomży, następnie przeniósł się do Warszawy. W 1920 wstąpił do KPP, od 1925 członek Komitetu Dzielnicowego (KD) KPP na Pradze. Organizował komórki KPP wśród tramwajarzy i występował na wiecach i zebraniach działaczy komunistycznych. 1929 współorganizował Związek Zawodowy Tramwajarzy m.st. Warszawy i został członkiem jego zarządu. Brał udział w organizowaniu i kierowaniu strajkami warszawskich tramwajarzy w 1931 i 1935 z ramienia Lewicy Związkowej. Członek komitetów strajkowych i kilkakrotnie delegat robotniczy. Kilkakrotnie aresztowany i zwalniany z pracy. Od 1940 w Wyszkowie, gdzie do 1941 wraz z m.in. Grzegorzem Cytryniakiem organizował koła Stowarzyszenia Przyjaciół ZSRR^[1]. Od maja 1942 członek KD PPR w Wyszkowie. Współorganizował oddziały partyzanckie Gwardii Ludowej w powiecie wyszkowskim i wiele akcji zbrojnych, w których niekiedy sam brał udział, m.in. 16 listopada 1943 w akcji na urząd pocztowy w Wyszkowie, gdzie skonfiskowano pieniądze i niemiecką korespondencję. W końcu lutego 1944 na posiedzeniu konspiracyjnej Powiatowej Rady Narodowej (PRN) w Wyszkowie został przewodniczącym Prezydium Rady. Od końca stycznia 1945 sekretarz miejski PPR w Grodzisku Mazowieckim, a od kwietnia 1945 instruktor Wydziału Organizacyjnego KC PPR. Uczestnik I Zjazdu PPR w grudniu 1945. W l. 1948–1950 dyrektor uzdrowiska w Polanicy, następnie mimo braku wykształcenia został wicedyrektorem Instytutu Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR. Od 1952 starszy instruktor Wydziału Administracyjnego KC, a od 1955 kierownik Referatu ds. Działaczy Ruchu Robotniczego. Od 1964 na rencie dla zasłużonych.

Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1959)^[2], Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera 2A-tuje-10)^[3].

Przypisy

↑ Julian Tobiasz, Na tyłach wroga: obywatele radzieccy w ruchu oporu na ziemiach polskich, 1941–1945, Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1972, s. 93
↑ Najwyższe odznaczenia dla zasłużonych obywateli Polski Ludowej, „Trybuna Robotnicza”, nr 173, 22 lipca 1959, s. 7.
↑ Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze

Bibliografia

Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 1, Warszawa 1985.

[1] Julian Tobiasz, Na tyłach wroga: obywatele radzieccy w ruchu oporu na ziemiach polskich, 1941–1945, Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1972, s. 93

[2] Najwyższe odznaczenia dla zasłużonych obywateli Polski Ludowej, „Trybuna Robotnicza”, nr 173, 22 lipca 1959, s. 7.

[3] Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze

[1]

[2]

[3]