Wacław Vorbrodt-Brotowski
| |
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 lipca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 sierpnia 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1912-1920 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
207 pułk strzelców Kresowych im. Stefana Batorego |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Odznaczenia | |
 
| |
Wacław Vorbrodt-Brotowski (ur. 29 lipca 1893 w Warszawie, zm. 14 sierpnia 1920 pod Dubienką) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 29 lipca 1893 w rodzinie Karola i Pauliny z domu Lindeman. Uczęszczał w Warszawie do Gimnazjum im. Pawła Chrzanowskiego, które ukończył w 1911, a następnie wyjechał do Wiednia, gdzie studiował w Wyższej Szkole Rolniczej[1]. Od 1912 był członkiem Związku Strzeleckiego, akademickiej organizacji niepodległościowej oraz Polskiej Organizacji Wojskowej. Z Wiednia powrócił do kraju w 1914, a w maju następnego roku został aresztowany w Petersburgu i osadzony w tamtejszym więzieniu[2]. Zbiegł z niego i od 1916 działał w POW w Warszawie oraz Płocku. W listopadzie 1918 wstąpił do Towarzystwa Straży Kresowej, a także był redaktorem „Chaty Polskiej”[2].
W 1920 wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 207 pułku strzelców Kresowych im. Stefana Batorego w którym został awansowany na stopień podporucznika[2]. Jego zasługą podczas bitwy pod Dubienką leżącej nad Bugiem była osłona wycofujących się oddziałów polskich z pola bitwy, którą wykonywał z dowodzonym przez siebie plutonem. Zginął na miejscu bitwy i tam został pochowany. 11 października 1920 jego zwłoki zostały przeniesione do Warszawy i pochowane na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie. Za ten czyn odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Rodziny nie założył.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 6634)[2]
- Krzyż i Medal Niepodległości – pośmiertnie[2]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 223.
- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1993 ↓, s. 224.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.