Wanda Drozdowska (Rogowiczowa)
 porucznik
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Wanda Drozdowska-Rogowicz |
|---|---|
| Data urodzenia |
11 listopada 1906 |
| Data i miejsce śmierci |
4 października 1986 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
|
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Wanda Drozdowska-Rogowicz, z domu Grzegorzewska, ps. „Roma”, „Józefa” (ur. 11 listopada 1906, zm. 4 października 1986 w Warszawie) – polska działaczka konspiracyjna zaangażowana w pomoc Żydom w okresie II wojny światowej, uczestniczka powstania warszawskiego, urzędniczka.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1927 ukończyła Państwowe Gimnazjum Żeńskie im. Emilii Plater w Grodnie[1].
W czasie okupacji niemieckiej była uczestniczką akcji małego sabotażu i propagandy ulicznej w dzielnicy Mokotów. Od 1941 do 1944 była przewodniczącą Koła Opieki nad Rodzinami Więźniów „Patronat” na Sadybie. Wraz z Ireną Sendlerową działała w Radzie Pomocy Żydom przy Delegaturze Rządu RP na Kraj, tzw. Żegocie, przy ratowaniu Żydów polskich. Według Żydowskiego Instytutu Historycznego jako łączniczka, wraz z Ireną Sendlerową oraz innymi łącznikami, m.in. Stanisławą Bussold i Jadwigą Piotrowską, zdołali uratować kilkaset dzieci, choć ich dokładna liczba nie jest znana. Brała m.in. udział w akcjach przemycania dzieci żydowskich z warszawskiego getta. Zajmowała się wyszukiwaniem polskich rodzin dla dzieci[2]. Jest określana jako jedna z czterech najaktywniejszych opiekunek dzieci żydowskich. Była współautorką oświadczenia opracowanego w marcu 1979 i opublikowanego w książce Teresy Prekerowej poświęconej działalności konspiracyjnej „Żegoty”, w którym liczbę dzieci, którym „Żegota” w różnorodny sposób udzielała pomocy, wraz z Ireną Sendlerową, Izabelą Kuczkowską oraz Jadwigą Piotrowską, określiły na ok. 2500[3].
Była oficerem Armii Krajowej w stopniu porucznika. W lipcu 1944 otrzymała przydział w Oddziale IV kwatermistrzowskim Komendy Głównej Armii Krajowej, gdzie działała w Szefostwie Produkcji Konspiracyjnej „Cieśla” („Perkun”, „Waga”, „Drzewo”). W powstaniu warszawskim została przydzielona do Kierownictwa Produkcji Uzbrojenia. Po zakończeniu powstania warszawskiego opuściła Warszawę wraz z ludnością cywilną.
Po II wojnie światowej zamieszkała przy ul. Ciasnej w Warszawie. Od 1945 była kierownikiem VI Ośrodka Współdziałania Społecznego w Warszawie. Następnie była działaczką i członkinią rad narodowych w Warszawie – dzielnicowych w Wilanowie i Mokotowie oraz Rady Narodowej m. st. Warszawy. Pracowała jako kurator i była ławnikiem sądu dla nieletnich[4].
Była żoną pisarza Wacława Rogowicza (1879–1960), szwagierką Jana Antoniego (1881–1945) i Stefana (1891–1946).
Zmarła 4 października 1986 w Warszawie, w wieku 80 lat.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)[5]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dziennik Urzędowy Ministerstwa Oświaty nr 1, poz. 9, 25 lutego 1963, s. 9.
- ↑ Sieć współpracownic Ireny Sendlerowej | Polscy Sprawiedliwi [online], sprawiedliwi.org.pl [dostęp 2021-12-02].
- ↑ 110 lat temu urodziła się Irena Sendlerowa [online], dzieje.pl [dostęp 2021-12-02] (pol.).
- ↑ Powstańcze Biogramy - Wanda Drozdowska [online], www.1944.pl [dostęp 2021-12-02] (pol.).
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.