Wanda Makurath
| Data i miejsce urodzenia |
5 maja 1911 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 grudnia 1999 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
zakonnica, nauczycielka |
| Odznaczenia | |
 
| |
Wanda Makurath (ur. 5 maja 1911 w Stegnie, zm. 16 grudnia 1999 w Gdańsku) – polska zakonnica i nauczycielka. Córka Bernarda, pracownika gdańskiej poczty przy Langgasse (ul. Długa)[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodziła z kaszubskiego rodu zamieszkałego w Gdańsku[2]. W 1920 roku odbyła kurs języka polskiego. Uczęszczała do nowo otwartej, pierwszej szkoły senackiej przy Johannisgasse (ul. Świętojańska). W 1924 roku podjęła naukę w Seminarium Nauczycielskim we Lwowie, Złoczowie, Kielcach. Podczas studiów[1], w 1928 roku wstąpiła do Zgromadzenia Dominikanek Kontemplacyjno-Czynnych III Zakonu Św. Dominika[2], w którym przyjęła imię zakonne Lucjana[1]. 19 listopada 1934 r. złożyła śluby wieczyste. W tym samym roku uzyskała także dyplom nauczycielski w Tarnowie[2].
W kwietniu 1937 roku W. Makurath została zatrudniona jako nauczycielka w Szkole Powszechnej im. Józefa Czyżewskiego w Piekle, otwartej w nowo zbudowanym Domu Polskim[1], obejmującym Szkołę Powszechną i Ochronkę Macierzy Szkolnej. Młoda zakonnica przybyła na nową placówkę oświatową wraz ze swoją współsiostrą ze zgromadzenia dominikańskiego, s. Matyldą[3]. Prowadziła lekcje języka polskiego, śpiewu, prac ręcznych, gimnastyki[1], mając pod opieką klasę młodszą[3][4]. Działała w Związku Harcerstwa Polskiego. Zainicjowała założenie chóru mieszanego[1].
1 września 1939 roku siostra Lucjana została wraz z dwiema innymi dominikankami aresztowana przez hitlerowców[2]. Przetrzymywano ją w więzieniach w Malborku i Elblągu[1][3]. W grudniu tego samego roku otrzymała amnestię[1]. Po zwolnieniu z aresztu przyjechała do Gdańska, skąd wysiedlono ją do Generalnego Gubernatorstwa[2]. Okupację spędziła w klasztorach sióstr dominikanek na terenie GG[1]. Podjęła się prowadzenia edukacji na tajnych kompletach w ramach działalności w Polskim Komitecie Rady Głównej Opiekuńczej. Po zakończeniu II wojny światowej powróciła do swojego zawodu. W latach 1945–1953 pracowała w Orzeszu koło Pszczyny na Górnym Śląsku[2]. W 1956 roku zatrudniona została w Szkole Podstawowej nr 27 w Gdańsku. W 1968 roku przeszła na emeryturę[1].
W 1957 roku ustał związek siostry Lucjany ze Zgromadzeniem Dominikanek Życia Apostolskiego. Złożyła śluby we Fraterni Gdańskiej Trzeciego Zakonu Dominikańskiego. Pełniła funkcję przełożonej tercjarzy dominikańskich w Gdańsku[2]. Wyróżniona została m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz odznaką honorową „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”[1].
Siostra Lucjana Maria Wanda Makurath zmarła 16 grudnia 1999 roku[2]. Pochowana została na gdańskim cmentarzu Srebrzysko[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l Makurath Wanda – Encyklopedia Gdańska [online], gedanopedia.pl [dostęp 2021-06-08].
- ↑ a b c d e f g h Piotr Stefaniak, Słynna gdańska polonuska: Siostra Lucjana Maria Wanda Makurath (1911–1999), „Studia Gdańskie” (36), 2015, s. 231–248 [dostęp 2021-06-08] (pol.).
- ↑ a b c Joanna Jarzęcka-Stąporek, Kuba Strumiński, W Piekle nie zapomnimy, że jesteśmy Polakami [online], Gdańsk Strefa Prestiżu, 22 lipca 2019 [dostęp 2022-04-01] (pol.).
- ↑ Kontrowersje wokół szkoły w Piekle [online], Sztum Nasze Miasto, 3 maja 2011 [dostęp 2022-04-01] (pol.).