Przejdź do zawartości

Wasilij Gołubiew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wasilij Gołubiew
Василий Фёдорович Голубев
generał porucznik lotnictwa generał porucznik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

16 listopada 1912
Kamienka, obwód leningradzki

Data i miejsce śmierci

17 kwietnia 2001
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1933–1976

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
wojna koreańska

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Medal Żukowa Medal „Za zasługi bojowe” Order Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy)

Wasilij Fiodorowicz Gołubiew (ros. Василий Фёдорович Голубев, ur. 3 listopada?/16 listopada 1912 we wsi Kamienka w obwodzie leningradzkim, zm. 17 kwietnia 2001 w Moskwie) – radziecki generał porucznik lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego (1942).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Od 1933 służył w Armii Czerwonej, w 1938 ukończył wyższą szkołę lotniczą w Koktebelu, pracował jako instruktor w aeroklubie w Mineralnych Wodach, później ukończył lotniczą szkołę wojskowo-morską w Jejsku. Służył we Flocie Bałtyckiej Czerwonego Sztandaru jako młodszy lotnik, instruktor służby powietrznodesantowej i instruktor, 22 czerwca 1941 wykonał swój pierwszy lot bojowy, a 28 czerwca 1941 odniósł swoje pierwsze zwycięstwo. Walczył m.in. na półwyspie Hanko i nad Kronsztadem. Od 1941 należał do WKP(b), w listopadzie 1941 został dowódcą klucza w 13 lotniczym pułku myśliwskim, a w styczniu 1942 dowódcą eskadry, do czerwca 1942 wykonał 339 lotów bojowych, w 61 walkach powietrznych strącił 4 samoloty wroga, a 23 w grupie. W marcu 1943 został pomocnik dowódcy 4 pułku myśliwskiego gwardii, a w sierpniu 1943 dowódcą pułku, do maja 1945 wykonał łącznie 589 lotów bojowych i stoczył 133 walki powietrzne, w których strącił oficjalnie 39 samolotów wroga, w tym 16 osobiście i 23 w grupie. Po wojnie kontynuował służbę w lotnictwie morskim, w 1951 ukończył Akademię Wojskowo-Morską im. Woroszyłowa i został dowódcą 122 Lotniczej Dywizji Myśliwskiej Sił Wojskowo-Powietrznych Floty Północnej, 3 sierpnia 1953 otrzymał stopień generała majora lotnictwa. Od stycznia 1957 do czerwca 1960 był zastępcą dowódcy Sił Wojskowo-Powietrznych Floty Czarnomorskiej ds. obrony przeciwlotniczej, od czerwca 1960 do października 1966 I zastępcą dowódcy 14 Samodzielnej Armii Obrony Przeciwlotniczej (od 7 maja 1966 w stopniu generała porucznika), potem generalnym inspektorem Obrony Przeciwlotniczej Inspekcji Sił Wojskowo-Powietrznych Państw-Stron Układu Warszawskiego Zarządu Głównodowodzącego Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Kraju, a od czerwca 1968 do września 1970 starszym doradcą dowódcy obrony przeciwlotniczej ZRA. Od stycznia 1971 do stycznia 1975 wykładał w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego, w czerwcu 1975 zakończył służbę wojskową. Został pochowany na Cmentarzu Wwiedieńskim.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]