Wasilij Wołodin
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1938–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca oddziału partyzanckiego |
| Główne wojny i bitwy | |
Wasilij Matwiejewicz Wołodin, ros. Василий Матвеевич Володин (ur. 11 stycznia?/24 stycznia 1917 w Pobiedince k. Skopina, zm. 21 lipca 1944 pod Lwowem) – oficer Armii Czerwonej, dowódca oddziału partyzantki radzieckiej, uczestnik bitwy pod Wojdą.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Służbę w Armii Czerwonej rozpoczął w 1938 roku. W 1941 roku ukończył oficerską szkołę piechoty. Po niemieckim ataku na Związek Radziecki w stopniu podporucznika został skierowany na front. W trakcie walk dostał się do niemieckiej niewoli. W 1942 roku przetrzymywany był w obozie w Chełmie Lubelskim. W czasie tzw. marszu śmierci udało mu się uciec[2]. Z pomocą ludności polskiej dotarł do lasów Ordynacji Zamojskich gdzie spotkał innych zbiegłych jeńców. Zorganizował z nich oddział, dla którego uzyskał broń dzięki polskim chłopom, którzy wskazali mu miejsca gdzie w 1939 roku żołnierze Armii Kraków zakopali broń aby nie padła łupem armii niemieckiej[3].
Dowodzony przez niego oddział nosił imię Mykoły Szczorsa, liczył ponad 30 partyzantów i dokonywał głównie aktów dywersyjnych. Walczył też wspólnie z oddziałami Batalionów Chłopskich dowodzonymi przez por. Jerzego Mary-Meyera przeciw żandarmom niemieckim pacyfikującym polskie wioski[4]. Do starć zbrojnych doszło pod Kosobudami i Wojdą[5].
W 1943 roku, po nawiązaniu przez Wołodina kontakt z Gwardią Ludową utworzona została Grupa Operacyjna im. Tadeusza Kościuszki. Grupa zajmowała się niszczeniem niemieckich linii komunikacyjnych i walką z ekspedycjami karnymi na Zamojszczyźnie[5]. Następnie prowadził działalność partyzancką na terenie Zachodniej Ukrainy dowodząc batalionem ze zgrupowania partyzanckiego gen. Aleksieja Fiodorowa. Po dotarciu Armii Czerwonej na Ukrainę powierzono mu dowództwo kompanii w 172 Dywizji Piechoty. Poległ w walkach z armią niemiecką 21 lipca 1944 roku w rejonie Lwowa[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Poterański 1967 ↓, s. 177.
- ↑ Rydłowski 1971 ↓, s. 605.
- ↑ Rydłowski 1971 ↓, s. 605,606.
- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 590.
- ↑ a b Rydłowski 1971 ↓, s. 608.
- ↑ Rydłowski 1971 ↓, s. 609.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
- Wacław Poterański: Dowództwo główne GL i AL: zbiór dokumentów z lat 1942-1944. Warszawa: 1967.
- Jerzy Rydłowski: Żołnierze lat wojny i okupacji. Warszawa: 1971.