Przejdź do zawartości

Wesołowo (rejon lepelski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wesołowo
Весялова
Ilustracja
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

lepelski

Sielsowiet

Wołosowicze

Populacja (2019)
• liczba ludności


29

Kod pocztowy

211183

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Wesołowo”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Wesołowo”
Ziemia54°45′03″N 28°48′33″E/54,750833 28,809167

Wesołowo (biał. Весялова, Wiesiałowa; ros. Веселово, Wiesiełowo) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie lepelskim, w sielsowiecie Wołosowicze. Powstała w wyniku najpóźniejszej migracji polskiej ludności wiejskiej na początku XX wieku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

1910–1917

[edytuj | edytuj kod]
Przykład ogłoszenia, 1913 rok

Wieś powstała w wyniku migracji polskiej ludności wiejskiej na początku XX wieku.

O możliwości nabycia niedrogiej ziemi w majątku pana Zaćwilichowskiego na Witebszczyźnie Polacy dowiedzieli się z gazet. Przybywali więc na Białoruś z przeludnionych i biednych polskich wsi.

1918–1991

[edytuj | edytuj kod]

W 1922 roku została wówczas otwarta polska szkoła, utworzono polską radę wiejską (sielsowiet) i kołchoz przekształcony później na sowchoz

Jednak już w latach 1934–1938 w ZSRR rozpoczęły się represje. Aresztowania dotknęły około stu mężczyzn powyżej 18 roku życia, głównie zajmujących jakieś stanowiska czy sprawujących funkcje społeczne.

W Wesołowie w 1971 roku zamieszkiwały 53 rodziny (238 osób), z czego 12 rodzin polskich, 32 białoruskie, 3 polsko-białoruskie (głową rodziny jest Polak), 5 białorusko-polskich (głową rodziny jest Białorusin) i jedna rosyjsko-polska (głową rodziny jest Rosjanin). Liczbowo skład narodowościowy Wesołowa przedstawiał się następująco: 68 Polaków, 166 Białorusinów i 4 Rosjan. W 10 rodzinach (19 osób) językiem domowym był wówczas polski, w 15 rodzinach (84 osoby) białoruski, ale członkowie tych rodzin w pewnym stopniu znali polszczyznę i umieli się nią posługiwać; wyłącznie białoruskiego używano w 28 rodzinach (135 osób), polskiego nie znano w nich zupełnie.

Od 1991

[edytuj | edytuj kod]

W 2019 roku zamieszkiwały 29 osób (18 gospodarstw).