Wieża Montparnasse

Tour Montparnasse
Państwo	Francja
Miejscowość	Paryż
Architekt	Jean Saubot, Beaudouin, Cassan, de Marien
Wysokość do dachu	210 m
Kondygnacje	59
Powierzchnia użytkowa	88 400 m²
Rozpoczęcie budowy	1969
Ukończenie budowy	1972
	Położenie na mapie Paryża Tour Montparnasse
	Położenie na mapie Francji Tour Montparnasse
	Położenie na mapie Île-de-France Tour Montparnasse
	48°50′31″N 2°19′19″E/48,841944 2,321944
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Wieża Montparnasse (fr. Tour Montparnasse) – wieżowiec i należące do niego centrum handlowe powstałe w latach 1969-1972, w centrum dzielnicy Montparnasse, przy avenue du Maine 33 w Paryżu. Wieża ma 59 kondygnacji, w tym 54 pięter przeznaczonych na biura, z których każde ma niemal 2000 m². W sumie wynosi to 112 000 m². Taras tworzący 59. piętro jest dostępny dla zwiedzających. W latach 1972-2009 był to najwyższy budynek w Paryżu, a w latach 1972-1990 był najwyższym budynkiem w EWG.

Podstawowe informacje[edytuj | edytuj kod]

architekci: Beaudouin, Cassan, de Marien i Saubot.
wysokość do dachu: 210 m,
masa: 120 000 ton,
windy: 25 – najszybsza winda porusza się z prędkością 6 metrów na sekundę. Wjazd na wysokość 196 metrów zajmuje jedynie 38 sekund,
fundament: 70-metrowy z betonu,
budynek posiada 7200 okien, które tworzą zewnętrzną powierzchnię 40 000 m²,
na 56 piętrze znajduje się luksusowa restauracja oraz kawiarnia Le ciel de la Paris (pol. Niebo Paryża)^[2],
powierzchnia całkowita (razem z tarasem): 120 000 m².

Ze szczytu wieży można podziwiać jeden z czterech widoków Paryża oznakowanych czterema gwiazdkami w przewodnikach Michelina, z dostępnych dla zwiedzających tarasów widokowych:

na 56. piętrze z przeszklonej, klimatyzowanej sali, do której wiedzie najszybsza winda w Europie (195 m w 38 sekund)
na 59. piętrze z najwyższego tarasu w Paryżu, skąd roztacza się widok w promieniu 40 km w pogodne dni

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wieża została zbudowana w latach 1962-1972 na terenach, gdzie wcześniej znajdował się dworzec Montparnasse (Gare Montparnasse), który przestał spełniać wymagania Państwowej Spółki Kolei Francuskich (SNCF). Dworzec został przeniesiony pod ziemię o ok. 100 m na północ i zintegrowany ze stacją metra oraz RER. Między nowym dworcem i wieżą powstał wybetonowany plac, który w latach 80. XX w. ozdobiono dwiema fontannami. Jest to jeden z typowych przykładów tzw. stylu międzynarodowego w architekturze.

Kontrowersje[edytuj | edytuj kod]

Prosta architektura tej budowli, jej gigantyczne proporcje i monolityczna struktura były krytykowane już w czasie jej budowy. Krytycy tej budowli zarzucali architektom, że zniszczyła ona atmosferę dawnego Montparnasse, która wcześniej była spokojną dzielnicą małych restauracji, 5-piętrowych kamienic i wąskich ulic. Zmasowana krytyka tego projektu spowodowała, że 2 lata po jej wybudowaniu władze miejskie zakazały budowania tego rodzaju wieżowców w obrębie centralnego Paryża. Krytykowano ją także za „zniszczenie” paryskiego pejzażu. W przewodnikach często jest cytowane stwierdzenie „Wieża oferuje najlepszy widok Paryża, gdyż jest to jedyne miejsce, z którego tej wieży nie widać”.

W 2008 społeczność portalu VirtualTourist uznała wieżowiec za drugi najbrzydszy budynek na świecie^[3].

Skażenie azbestem[edytuj | edytuj kod]

W ramach przeglądu technicznego wieży przeprowadzonego w 2005 r. stwierdzono, że zawiera ona duże ilości azbestu, które potencjalnie mogą zagrażać pracującym w niej ludziom. Wymiana płyt azbestowych wiązałaby się jednak z bardzo wysokimi kosztami i musiałaby trwać trzy lata. W przypadku, gdyby wieża nie miała być zamknięta na czas remontu trwałby on dziesięć lat.

Wspinaczka na budynek (wybór)[edytuj | edytuj kod]

17 stycznia 1995 r. Alain Robert wspiął się na szczyt wieżowca bez sprzętu linowego, chociaż był bliski upadku.

18 września 2020 roku Marcin Banot wspiął się bez zabezpieczeń na szczyt^[4]^[5]^[6].

30 czerwca 2023 r. kolejny raz Marcin Banot wszedł na budynek, ale nową ścianą jako pierwszy, projekt Moonparnasse. Wejście na wieżę trwało około 75 minut.^[7]^[8].

Taras widokowy[edytuj | edytuj kod]

Taras widokowy jest dostępny dla turystów w zależności od sezonu. Od godziny 9.30 do 23.30 od 1 kwietnia do 30 września, a w okresie od 1 października do 31 marca od 9.30 do 22.30 (nd. do czw.) i od 9.30 do 23 (pt. i sb. oraz dni świąteczne).

Wejście kosztuje 15 euro dla osób dorosłych, dla studentów i młodzieży w wieku 16-20 lat – 11 euro, dla dzieci od 7-15 roku życia 8,50 euro, a dla osób niepełnosprawnych 7 euro. Bilety można nabyć na miejscu w kasie lub za pośrednictwem strony internetowej wieży^[9].