Wielka trójka
.jpg)
Wielka trójka – termin którym określa się najczęściej przywódców trzech światowych mocarstw alianckich (bez Francji) spotykających się w czasach II wojny światowej na trzech konferencjach międzynarodowych – kolejno: teherańskiej (1943) oraz jałtańskiej i poczdamskiej (obie w 1945), na których omawiano wojenne zobowiązania sojusznicze oraz kształt przyszłego porządku światowego po pokonaniu państw Osi. Termin ten ma także odniesienia do innych wydarzeń w polityce globalnej.
Spis treści
Wielka trójka II wojny światowej[edytuj]
W jej skład wchodzili:
- Józef Stalin – przywódca ZSRR
- Winston Churchill – premier Wielkiej Brytanii (zastąpiony w drugiej fazie konferencji poczdamskiej przez Clementa Attlee z powodu klęski konserwatystów w wyborach do Izby Gmin)
- Franklin Delano Roosevelt – prezydent Stanów Zjednoczonych (po śmierci zastąpiony w Poczdamie przez Harry’ego Trumana)
Inną „wielką trójkę” w czasie II wojny światowej tworzyli przywódcy trzech państw zebrani na konferencji kairskiej w 1943 r.:
- Franklin Delano Roosevelt – prezydent Stanów Zjednoczonych
- Winston Churchill – premier Wielkiej Brytanii
- Czang Kaj-szek – generalissimus Chin
Wielka trójka I wojny światowej[edytuj]
Określenia tego (lub też: „gruba trójka”) używa się także w odniesieniu do przywódców zwycięskich światowych mocarstw, będących autorami kończącego I wojnę światową traktatu wersalskiego w 1919 roku.
Byli to:
- David Lloyd George – premier Wielkiej Brytanii
- Thomas Woodrow Wilson – prezydent USA
- Georges Clemenceau – premier Francji
Razem z premierem Włoch, Vittorio Emanuele Orlando tworzyli oni na paryskiej konferencji pokojowej (w połowie stycznia 1919) tzw. „wielką czwórkę”[1], przy czym rola Włoch była najmniej znacząca.
Wielka trójka – wizja współczesności[edytuj]
Parag Khanna, amerykański politolog, twierdzi że świat staje się areną wpływu trzech największych supermocarstw: USA, oraz jego potencjalnych rywali: Chin i Unii Europejskiej określanych jako „G-3”. Ich wzajemna równowaga i ścieranie się wpływów ma zastąpić dotychczasową hegemonię USA[2]. Na drugim poziomie znajdują się mocarstwa o mniejszym znaczeniu: Rosja, Indie i Japonia[3].
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
- ↑ Niepodległości trudne początki. W: Henryk Zieliński: Historia Polski 1914-1939. Wyd. I. Wrocław: Ossolineum, 1983, s. 92-94. ISBN 83-04-00712-6. (pol.)
- ↑ http://wiadomosci.dziennik.pl/wydarzenia/artykuly/75773,pozegnanie-z-hegemonia.html/ Parag Khanna: Pożegnanie z hegemonią, dziennik.pl 17/05/2008.
- ↑ http://www.spiegel.de/international/three-superpowers-why-the-us-europe-and-china-need-a-g-3-a-582376.html Why the US, Europe and China Need a 'G-3'.
