Winorośl pachnąca
| ||
.jpg)
| ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Rząd | winoroślowce | |
| Rodzina | winoroślowate | |
| Rodzaj | winorośl | |
| Gatunek | winorośl pachnąca | |
Winorośl pachnąca (Vitis riparia) – gatunek pnączy z wąsami czepnymi z rodziny winoroślowatych. Szeroko rozpowszechniony w centralnej i wschodniej Kanadzie oraz w centralnej i północno-wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Jest długowieczna.
Spis treści
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Drewniejące liany[1].
- Kwiaty
- Kwiaty żeńskie drobne, biało-zielone, zebrane w baldachogrona. Kwiaty męskie liczne, o intensywnej woni, żółto-zielone, zebrane w grona.
- Liście
- Okrągławe, lekko wcięte, o ząbkowanym brzegu i długości około 10-18 cm[2]. Latem zielone, jesienią przebarwiają się na żółto.
- Owoce
- Drobne, kuliste jagody o czarno-fioletowej barwie zebrane są w spore grona[3]. Owocowanie wrzesień - październik.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Przede wszystkim stosowana jest jako pnącze dekoracyjne[4]. Wiele mieszańców V. riparia jest obecnie wykorzystywanych i badanych przez hodowców roślin ze względu na swoja odporność na mrozy. i programy hodowlane, Przykładowo programy prowadzone przez wydział ogrodniczy Uniwersytetu w Minnesocie ma na celu stworzenie opłacalnej z handlowego punktu widzenia odmiany winorośli, która przetrwa północny klimat górnego środkowego zachodu.
Środowisko[edytuj | edytuj kod]
Roślina tolerancyjna. Winorośl pachnąca ma największy zasięg geograficzny spośród wszystkich północnoamerykańskich gatunków Vitis. Występuje na prawie całej wschodniej połowie Ameryki Północnej, z wyjątkiem dalekich południków i najbardziej zachodnich części Wielkich Równin.
.JPG)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Hui Ren, Jun Wen: Vitis. W: Flora of China [on-line]. eFloras.org.
- ↑ Jean-Denis Godet: Drzewa i krzewy. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 1997,
- ↑ Vitis vinifera Linnaeus (ang.). W: Flora of China.
- ↑ Władysław Bugała: Drzewa i krzewy dla terenów zieleni. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1991,
