Wrona jasnodzioba
Corvus woodfordi[1] | |||
(Ogilvie-Grant, 1887) | |||
Ilustracja autorstwa Williama Matthew Harta z 1887 roku | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
wrona jasnodzioba | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5] | |||
Wrona jasnodzioba[6] (Corvus woodfordi) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Ptak ten występuje na Wyspach Salomona, nie jest zagrożony wyginięciem.
Zasięg występowania
[edytuj | edytuj kod]Wrona jasnodzioba zamieszkuje Choiseul, Santa Isabel i Guadalcanal, wyspy wchodzące w skład Wysp Salomona[7][8][9].
Taksonomia
[edytuj | edytuj kod]Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 1887 roku na łamach Proceedings of the Zoological Society of London brytyjski ornitolog William Robert Ogilvie-Grant, nadając mu nazwę Macrocorax woodfordi[2]. Jako miejsce typowe Ogilvie-Grant wskazał Aola na Guadalcanal[2]. Holotypem była dorosła samica (Reg. no. 1887.1.17.6.), zebrana przez brytyjskiego kolekcjonera Charlesa Morrisa Woodforda i przekazana Muzeum Historii Naturalnej w Londynie[2][10].
C. woodfordi jest najprawdopodobniej najbliżej spokrewniony z wroną melanezyjską (C. meeki), wroną brązowogłową (C. fuscicapillus) i wroną szarą (C. tristis), wszystkie gatunki najwyraźniej stanowią część „starej” endemicznej, melanezyjskiej grupy[7]. Może tworzyć supergatunek z C. meeki; czasami traktowane jako jeden gatunek, ale różnią się budową dzioba i kolorem oka, rodzajem szczecinek nosowych i połyskiem upierzenia[7]. Proponowano wyróżnienie podgatunku vegetus (okaz zebrany z południowej części wyspy Santa Isabel i opisany przez Henry’ego Bakera Tristrama w 1894 roku pod nazwą Macrocorax vegetus[4]), jednak niewystarczająco różni się od osobników z pozostałej części zasięgu występowania[9]. Gatunek monotypowy[8].
Etymologia
[edytuj | edytuj kod]Nazwa rodzajowa: łac. corvus – kruk (w legendach kruk był początkowy biały, ale pomimo jego rzekomego daru proroctwa, został zamieniony w czarnego ptaka z powodu jego zdrady)[11]. Epitet gatunkowy honoruje brytyjskiego przyrodnika i kolekcjonera, Charlesa Morrisa Woodforda (1853–1927)[12].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Długość ciała 40–41 cm; masa ciała samców 615 g, samic 555–568 g, ptaków o nieokreślonej płci 375–568 g[7]. Inne wymiary (n = 23) podane przez R. Meinertzhagena: długość skrzydła 265–299 mm, długość grzbietu dzioba 59–70 mm, wysokość 25–30 mm[13]. Średniej wielkości wrona o krótkim ogonie, z masywnym jasnym dziobem. Grzbiet dzioba silnie wysklepiony; szczecinki nosowe rozdzielone przy czole; pióra na głowie i szyi delikatne i jedwabiste. Upierzenie jest całkowicie czarne, z nieco zielonym połyskiem (u ptaków z Choiseul upierzenie jest nieco bardziej błyszczące)[7]. Tęczówki brązowe lub szare do matowo niebieskawo-białych; dziób w kolorze kości słoniowej z czarną końcówką (na żywo często wydaje się bladoróżowy); naga skóra na boku brody fioletowo-czerwona; nogi koloru czarnego, spód stóp pomarańczowy. Płci podobne, ale samce większe od samic (szczególnie jest to widoczne u ptaków występujących na Choiseul i Santa Isabel)[7]. Młode ptaki nieopisane[7].
Ekologia
[edytuj | edytuj kod]Odzywa się serią kraczących tonów w rytmie staccato, o wyższym tonie i szybszych niż C. orru[7].
Gatunek osiadły, zamieszkujący nizinne i górskie lasy deszczowe do 1000 m n.p.m., rzadziej do 1250 m n.p.m.; bardziej powszechny w górach[7][5]. Spotykany wewnątrz, jak i na skraju lasu, może również żerować w pobliżu plantacji kokosa właściwego (Cocos nucifera)[7].
Ptak wszystkożerny[7]. Spożywa owady, głównie chrząszcze (Coleoptera), a także owoce[7]. Pokarm zdobywa pojedynczo, w parach lub w małych grupach, w baldachimie lasu[7].
Trzy z czterech dorosłych samic znajdowały się w kondycji rozrodczej w okresie od czerwca do lipca, sugerując lęgi na wiosnę[7]. Brak innych informacji na temat lęgów[7].
Status i ochrona
[edytuj | edytuj kod]W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody został zaliczony do kategorii LC (ang. Least Concern – najmniejszej troski)[5]. Gatunek o ograniczonym zasięgu, globalna wielkość populacji nie została oszacowana, ale ptak ten wydaje się powszechny w lasach[5]. Populacja wydaje się stabilna ze względu na brak dowodów na jakiekolwiek spadki populacji lub inne istotne zagrożenia[5].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Corvus woodfordi, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d W.R. Ogilvie-Grant. A List of the Birds collected by Mr. Charles Morris Woodford in the Solomon Archipelago. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1887, s. 332, pl. 37, 1887. (ang.).
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Vegeta [dostęp 2016-11-05] .
- ↑ a b H.B. Tristram. On some Birds from Bugotu, Solomon Islands, and Santa Cruz. „Ibis”. Sixth Series. 6, s. 30, 1894. (ang.).
- ↑ a b c d e BirdLife International, Corvus woodfordi, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2016-1 [dostęp 2016-11-05] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Corvidae Leach, 1820 - krukowate - Crows and Jays (wersja: 2020-09-20). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-01-14].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o S. Debus: White-billed Crow (Corvus woodfordi). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2016. [dostęp 2016-12-14]. (ang.).
- ↑ a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Crows, mudnesters, birds-of-paradise. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2021-01-15]. (ang.).
- ↑ a b E.R. Blake, Ch. Vaurie: Family Corvidae, Crows and Jays. W: E. Mayr, J.C. Greenway, Jr.: Check-list of birds of the world. Cz. 15. Cambridge, Massachusetts: Museum of Comparative Zoology, 1962, s. 266. (ang.).
- ↑ R.L.M. Warren, C.J.O. Harrison: Type-specimens of birds in the British Museum (Natural History). Cz. 2: Passerines. London: Trustees of the British Museum (Natural History), 1971, s. 599. (ang.).
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Corvus [dostęp 2016-11-05] , [archiwum].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Woodfordi [dostęp 2016-11-05] , [archiwum].
- ↑ R. Meinertzhagen. Introduction to a review of the genus Corvus. „Novitates Zoologicae”. 33, s. 74, 1926. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).