Wygoniczi
53°06′N 34°04′E/53,100000 34,066667| osiedle typu miejskiego | |||
 Cerkiew pod wezwaniem św. Mikołaja Cudotwórcy | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Obwód | |||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||
| Nr kierunkowy |
+7 483 41 | ||
| Kod pocztowy |
243361 | ||
| Tablice rejestracyjne |
32 | ||
Położenie na mapie obwodu briańskiego  | |||
Położenie na mapie Rosji  | |||
| 53°06′N 34°04′E/53,100000 34,066667
| |||
Wygoniczi (ros. Вы́гоничи, biał. Вы́ганічы) – osiedle typu miejskiego w obwodzie briańskim w Federacji Rosyjskiej, ośrodek administracyjny rejonu wygonickiego.
Miejscowość położona jest na prawym brzegu Desny, 28 km na południowy zachód od Briańska.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość powstała w 1887 roku jako osada przy stacji kolejowej na trasie Briańsk–Homel w powiecie trubczewskim guberni orłowskiej[2]. Stacja otrzymała swą nazwę od starej wsi Wygoniczi, oddalonej od tego miejsca o cztery kilometry. W 1922 roku miejscowość stała się ośrodkiem administracyjnym wołostu wygonickiego, a od 1929 roku jest, z przerwami, ośrodkiem administracyjnym rejonu.
W 1960 roku miejscowość otrzymała status osiedla typu miejskiego. W latach 60. w granicach miejscowości znalazły się takie punkty osadnicze jak Kozłowka, Kożanowka, Oriechowiczi, Rynok, Usowje, Czertowiczi.
Gospodarka[edytuj | edytuj kod]
W miejscowości działa fabryka asfaltu i betonu, mleczarnia, zakłady mięsne, fabryka „Płastik” (m.in. wyroby PCV, rury, zabawki), przedsiębiorstwo gospodarki leśnej.
Demografia[edytuj | edytuj kod]
W 1968 roku miejscowość liczyła 3,9 tys. mieszkańców[3]. W 2010 roku liczba mieszkańców wyniosła 4 945[1].
Według badań prowadzonych na początku XX wieku przez Jefima Karskiego na wschód od Wygonicz przebiegała granica między dialektami języka białoruskiego i rosyjskiego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Federalna Służba Statystyczna: Всероссийской переписи населения 2010 года (Narodowy spis powszechny 2010). gks.ru, 2012-13. [dostęp 2013-12-22].
- ↑ Wygoniczi (w:) Słownik encyklopedyczny Brockhausa i Efrona, Sankt Petersburg 1890-1907.
- ↑ Artykuł "Wygoniczi" w Wielkie Encyklopedii Radzieckiej.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Nasielonnyje punkty Brianskogo kraja. Encykłopiediczeskij słowar', Briańsk 2010. ISBN 978-5-903201-94-5
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcie satelitarne miejscowości.. panoramio.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-19)].
- Historia parafii prawosławnej w Wygoniczach.. bryansk-eparhia.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-14)].