Władysław Bejnar

Władysław Bejnar
	tytularny generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1868 ; Smołwy na Wileńszczyźnie
Data i miejsce śmierci	23 kwietnia 1934 ; Wilno
	Przebieg służby
Lata służby	1889–1927
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Jednostki	24 pułk piechoty; 1 Dywizja Litewsko-Białoruska; DOK Nr II; 26 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca pułku piechoty; dowódca brygady ; dowódca dywizji ; zastępca dowódcy okręgu korpusu
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska; I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Władysław Bejnar (ur. 2 stycznia 1868 w majątku Smołwy na Wileńszczyźnie, zm. 23 kwietnia 1934 w Wilnie) – pułkownik piechoty armii Imperium Rosyjskiego, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Od 1889 zawodowy oficer piechoty armii carskiej. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905 jako dowódca batalionu. W I wojnie światowej dowódca pułku i brygady piechoty na froncie niemieckim.

W Wojsku Polskim od stycznia 1919. 4 kwietnia 1919 mianowany został dowódcą 24 pułku piechoty. 2 listopada 1919 – listopad 1922^{[potrzebny przypis]} dowódca I Brygady Litewsko-Białoruskiej. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 31 stycznia 1921 objął dowództwo 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Listopad 1922 zastępca dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 26 listopada 1923 – 28 maja 1926 dowódca 26 Dywizji Piechoty. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie legalnych władz RP, a przeciwko Józefowi Piłsudskiemu. Po zamachu stanu zwolniony został ze stanowiska dowódcy dywizji i mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego^[1], a po dziewięciu miesiącach zwolniony z czynnej służby.

4 stycznia 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała dywizji, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 28 lutego 1927 roku^[2]. Osiadł w Wilnie, gdzie zmarł. Pochowany w Wilnie – cmentarz Antokol.

Awanse

podporucznik (подпоручик) – 1889
porucznik (поручик) – 1894
sztabskapitan (штабс-капитан) - 1898
kapitan (kапитан) – 1902
podpułkownik (подполковник) – 1914
pułkownik (полковник) – 1915
generał brygady – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
tytularny generał dywizji – 4 stycznia 1927 z dniem 28 lutego 1927

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej^[3]

Przypisy

↑ Rozporządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 172, Nr 22 z 5 czerwca 1926. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 22 stycznia 1927 roku, s. 9, 12.
↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)

Bibliografia

Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .

[1] Rozporządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 172, Nr 22 z 5 czerwca 1926. Ministerstwo Spraw Wojskowych.

[2] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 22 stycznia 1927 roku, s. 9, 12.

[3] Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)

[1]

[2]

[3]