Xu Fu
| |||||||||
| Nazwisko chińskie | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Xu Fu, w Japonii znany jako Jofuku (徐福) lub Jofutsu (徐巿) (ur. 255 p.n.e., zm. po 210 p.n.e.[1]) – chiński alchemik z III wieku p.n.e., służący na dworze pierwszego cesarza Chin Qin Shi Huanga, dowódca wyprawy morskiej, która podobno dotarła do wybrzeży Japonii. Pierwszą informację o nim zamieścił Sima Qian w swoich Zapiskach historyka z lat 109–91 p.n.e.[2]
W 210 p.n.e.[3] został wysłany przez Qin Shi Huanga na wschód w poszukiwaniu mitycznych wysp Penglai, Fangzhang i Yingzhou, skąd miał przywieźć ziele nieśmiertelności[4].
Pierwsza ekspedycja zakończyła się niepowodzeniem, a Xu Fu wkrótce wyruszył w drugą, która już nigdy nie wróciła do Chin[5]. Za drugim razem miał dowodzić flotyllą 50 okrętów z 3000 ludzi na pokładzie. Zgodnie z relacją Sima Qiana wyprawa dotarła do bliżej nieokreślonej wyspy „rozległych równin”, gdzie Xu Fu osiadł i ogłosił się władcą[6]. Według późniejszych legend Xu dopłynął rzekomo do Japonii i założył osadę w regionie Kumano (熊野) na półwyspie Kii[7]. Jego domniemany grób ma znajdować się w Shingū[8].
Historyczność postaci i domniemany cel żeglugi do dziś są przedmiotem sporów. Podanie o Xu Fu uważano za legendę, echo rzeczywistych kontaktów chińsko-japońskich w starożytności, a nawet dopatrywano się w nim twórcy państwowości japońskiej i pierwszego cesarza Japonii[9] (rzekomo tożsamego z Jimmu[10]). Zdaniem niektórych powszechnie przyjmowana interpretacja informacji z Zapisków Historyka jest błędna i Xu Fu w rzeczywistości dopłynął na Filipiny, a nie do Japonii[11].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Eliksir życia Qin Shi Huanga - pierwszego cesarza Chin. Największe chińskie odkrycie archeologiczne tego stulecia, „wyborcza.pl” [dostęp 2018-01-06] (pol.).
- ↑ Li Qingxin: Maritime Silk Road. Beijing: China Intercontinental Press, 2006, s. 11. ISBN 978-7-5085-0932-7. (ang.).
- ↑ Wang Gungwu: The Chinese Overseas: From Earthbound China to the Quest for Autonomy. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 2000, s. 122. ISBN 978-0-674-00234-0. (ang.).
- ↑ Wolfram Eberhard: Symbole chińskie. Słownik. Kraków: Universitas, 2007, s. 67. ISBN 978-83-242-0766-4. (pol.).
- ↑ Wang Zhenping: Ambassadors from the Islands of Immortals: China-Japan Relations in the Han-Tang Period. Honolulu: University of Hawaii Press, 2005, s. 8. ISBN 978-0-8248-2871-4. (ang.).
- ↑ Matsumoto Morio: A Kaleidoscope of China. Beijing: China Intercontinental Press, 2006, s. 113–114. ISBN 978-7-5085-0997-6. (ang.).
- ↑ Douglas Howland: Borders of Chinese Civilization: Geography and History at Empire's End. Durham: Duke University Press, 1996, s. 88. ISBN 978-0-8223-1772-2. (ang.).
- ↑ Fabrizio Pregadio: The Encyclopedia of Taoism. T. 1. New York: Routledge, 2008, s. 1121. ISBN 978-0-7007-1200-7. (ang.).
- ↑ Khoon Choy Lee: Japan: Between Myth and Reality. Singapore: World Scientific, 1995, s. 10. ISBN 981-02-1865-6. (ang.).
- ↑ Roger Hilsman: A Layman's Guide to the Universe, the Earth, Life on Earth, and the Migrations of Humankind. Exeter, New Hampshire: Publishing Works, 2006, s. 247. ISBN 978-0-9744803-1-2. (ang.).
- ↑ Hong Liu: The Chinese Overseas. T. 1. London: Routledge, 2006, s. 141. ISBN 0-415-33859-X. (ang.).