Złamanie kości łódeczkowatej
 Złamanie kości łódeczkowatej | |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Złamanie kości łódeczkowatej – najczęstsze złamanie kości wśród złamań kości nadgarstka[1].
Mechanizm złamania[edytuj | edytuj kod]
Do złamania kości łódeczkowatej dochodzi zwykle w mechanizmie pośrednim - upadku i podparcia ręką wyprostowaną w stawie promieniowo-nadgarstkowym, przedramię jest wtedy ustawione w nawróceniu.
Objawy złamania[edytuj | edytuj kod]
Tkliwość "tabakierki anatomicznej", bolesne odwracanie przedramienia, ból podczas ucisku w osi II kości śródręcza. Obraz RTG często jest niejednoznaczny. Konieczne jest wykonanie RTG w projekcjach: ap, bocznej oraz skośnych. Często konieczne jest powtórzenie RTG po 7–14 dniach lub wykonanie badania metodą tomografii komputerowej (TK).
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
Leczenie zachowawcze jest długotrwałe – 10–12 tygodni w opatrunku gipsowym (tzw. 'rękawiczka balowa' lub 'grający na cytrze'). Z uwagi na bardzo częsty brak zrostu, leczenie zachowawcze powinno być stosowane w ostateczności.
W leczeniu operacyjnym stosowane są m.in. przeszczepy kostne i stabilizacja śrubą Herberta (śruba kaniulowana, o mniejszym skoku gwintu bliżej łba i większym bliżej końca, co zapewnia docisk odłamów).
Powikłania[edytuj | edytuj kod]
Brak zrostu grozi jałową martwicą i artrozą stawu promieniowo-nadgarstkowego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ eMedicine – Wrist, Scaphoid Fractures and Complications : Article by Carol A Boles. [dostęp 2007-07-11].
