Zadnia Jagnięca Szczerbina

Zadnia Jagnięca Szczerbina
Zadná jahňacia štrbina
	; Zadnia Jagnięca Szczerbina na prawo od podpisanych Zadnich Jagnięcych Kopek
Państwo	Słowacja
Wysokość	ok. 2080 m n.p.m.
Pasmo	Tatry, Karpaty
Sąsiednie szczyty	Jagnięcy Szczyt, Zadnie Jagnięce Kopki
	Położenie na mapie Karpat Zadnia Jagnięca Szczerbina
	Położenie na mapie Tatr Zadnia Jagnięca Szczerbina
	49°13′07,7″N 20°12′36,9″E/49,218806 20,210250

Zadnia Jagnięca Szczerbina (słow. Zadná jahňacia štrbina, Západná jahňacia štrbina, niem. Hintere Weißseescharte^[1], Gemsenscharte^[2]) – wąska przełęcz w słowackiej części Tatr Wysokich, położona na wysokości ok. 2080 m w górnym fragmencie Koziej Grani – południowo-wschodniej grani Jagnięcego Szczytu. Oddziela kopułę szczytową Jagnięcego Szczytu na północnym zachodzie od Zadnich Jagnięcych Kopek na południowym wschodzie. Siodło ma tylko metr szerokości^[2].

Stoki północno-wschodnie opadają z przełęczy do Doliny Białych Stawów, południowe – do Doliny Jagnięcej. W tych pierwszych znajdują się piargi i trawiaste zachody. Na południe zbiega z przełęczy natomiast trawiasto-skalista rynna, pod którą położone są usypiska^[2].

Na Zadnią Jagnięcą Szczerbinę, podobnie jak na inne obiekty w Koziej Grani, nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na siodło wprost znad Żółtego Stawku w Dolinie Białych Stawów, trudniejsza (II w skali UIAA) jest droga rynną od strony Jagnięcego Stawku w Dolinie Jagnięcej^[2].

Pierwsze znane wejścia:

letnie – Samuel Weber i pasterz Michael Mlinárcsik, 28 lipca 1890 r., przy zejściu z Jagnięcego Szczytu,
zimowe – László Jurán, V. Jurán i Ernő Piovarcsy, 24 marca 1929 r., przy przejściu granią.

Wcześniej na przełęczy bywali myśliwi polujący na kozice^[2].

Dawniej przełęcz nazywana była Zachodnią Jagnięcą Szczerbiną lub błędnie Zadnią Jagnięcą Przełączką^[2].

Przypisy

↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2014-01-22].
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 184–185. ISBN 83-217-2472-8.

[fsz-1] Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2014-01-22].

[whp-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 184–185. ISBN 83-217-2472-8.

[1]

[2]