Zamek w Kiesi
 nr rej. 392[1]
| |
 Baszty zamku (2009) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Styl architektoniczny | |
| Inwestor | |
| Rozpoczęcie budowy |
1207 |
| Ukończenie budowy |
1209 |
| Ważniejsze przebudowy |
do XVI wieku |
| Zniszczono |
1703 |
| Pierwszy właściciel | |
Plan budynku Plan zamku | |
Położenie na mapie Łotwy  | |
 57°18′48,06″N 25°16′20,96″E/57,313350 25,272489
| |
| Strona internetowa | |
Zamek w Kiesi[2] (łot. Cēsu pils[3]) – zamek zakonny z 1. połowy XIII wieku w Kiesi na Łotwie, rozbudowywany do XVI wieku, zachowany w stanie ruiny, częściowo zrekonstruowany.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Inicjatorami budowy byli Kawalerowie Mieczowi[4]. Zamek wznoszono w latach 1207–1209[4]. Służył jako siedziba wielkiego mistrza zakonu, a miasto stanowiło stolicę podbitych przez zakon ziem Inflant[4]. Na zamku rezydowało ponad 40 wielkich mistrzów, w tym mistrz zakonu krzyżackiego Wolter von Plettenberg[4].
Twierdza była rozbudowywana i modernizowana do XVI wieku[4]. Uległa znacznemu zniszczeniu podczas wojen w latach 1577–1578 oraz w 1703 roku[4], gdy podczas III wojny północnej zniszczyli go Rosjanie[5]. Stopniowo zamek stał się ruiną[4]. Został częściowo zrekonstruowany[5]. Na miejscu podzamcza wschodniego wzniesiono pałacyk w 1777 roku dla grafa Karla Eberharda von Siewersa[4] (tzw. nowy zamek[6]). Budynek mieści Muzeum Sztuki i Historii Miasta Kieś[6], w którym prezentowane są artefakty archeologiczne z okolic Kiesi[4], jak i znaleziska z terenu samego zamku[6].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Twierdza na planie nieforemnego czworoboku z trzeba basztami w narożach i narożną kaplicą była otoczona fosą[5]. Baszty i kaplica były połączone budynkami o trzech kondygnacjach, co tworzyło zamknięty dziedziniec z arkadowymi podcieniami[5]. Dominantą architektoniczną zamku jest duża wieża południowa na planie koła, nakryta stożkowym dachem[4]. Wieża zachodnia na planie koła ma mury o grubości przeszło 4,6 m[4]. Pierwotne wejście prowadziło przez wrota od wschodu, obecnie od południa przez most zwodzony[5].
Zabudowania wschodniego podzamcza nie zachowały się, na ich miejscu stoi pałacyk[4] wzniesiony na rzucie prostokąta, o dwóch kondygnacjach[6]. Zamek i pałacyk otaczają pozostałości murów obronnych, a także park ze Wzgórzem Orzechowym (łot. Riekstu) i małym jeziorem[4].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Zamek w połowie XVI wieku -
Zamek z lotu ptaka (2017) -
Wnętrze (2006) -
Sklepienie gwiaździste w zamku -
Pałacyk -
Park -
Wzgórze Orzechowe -
Jeziorko w parku
,_%D0%A6%D0%B5%D1%81%D0%B8%D1%81_%D1%80%D0%B0%D0%B9%D0%BE%D0%BD_(C%C4%93su_rajons),_%D0%A6%D0%B5%D1%81%D0%B8%D1%81_(C%C4%93sis),_%D0%A6%D0%B5%D0%BD%D1%82%D1%80_(Centrs),_%D1%81%D1%82%D0%B0%D1%80%D0%B0%D1%8F_%D0%BA%D1%80%D0%B5%D0%BF%D0%BE%D1%81%D1%82%D1%8C_(C%C4%93su_Viduslaiku_pils),_13-20_08.07.2006_-_panoramio.jpg)
,_Vana-V%C3%B5nnu_(Riekstukalns)_muinaslinnus._7.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 392 - Cēsu viduslaiku pils [online], mantojums.lv [dostęp 2024-05-10].
- ↑ Kieś [online], Zamki znane i nieznane [dostęp 2024-05-10].
- ↑ Cēsu pils komplekss [online], turisms.cesis.lv [dostęp 2024-05-10].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Jarosław Swajdo i inni, Litwa, Łotwa, Estonia i obwód kaliningradzki, Polski Przewodnik - Polscy Autorzy, Bielsko-Biała: "Pascal", 2000, s. 232, ISBN 978-83-88355-30-1 [dostęp 2024-05-10].
- ↑ a b c d e Magda Osip-Pokrywka, Mirek Osip-Pokrywka, Polskie ślady na Litwie i Łotwie: przewodnik historyczny, Olszanica: Wydawnictwo Bosz, 2016, s. 47, ISBN 978-83-7576-275-4.
- ↑ a b c d Magda Osip-Pokrywka, Mirek Osip-Pokrywka, Polskie ślady na Litwie i Łotwie: przewodnik historyczny, Olszanica: Wydawnictwo Bosz, 2016, s. 48, ISBN 978-83-7576-275-4.