Zasłonak żółtawy
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
zasłonak żółtawy |
| Nazwa systematyczna | |
| Thaxterogaster ochroleucus (Schaeff.) Niskanen & Liimat. Fungal Diversity: 10.1007/s13225-022-00499-9, [74] (2022) | |
Zasłonak żółtawy (Thaxterogaster ochroleucus (Schaeff.) Niskanen & Liimat.) – gatunek grzybów należący do rodziny zasłonakowatych (Cortinariaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Thaxterogaster, Cortinariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał ten takson Jacob Christian von Schaeffer w 1774 r. jako Agaricus ochroleucus. W 2022 r. Tuula Niskanen i Kare Liimatainen przenieśli go do rodzaju Aureonarius[1] Synonimy:
- Agaricus ochroleucus Schaeff. 1774
- Cortinarius ochroleucus (Schaeff.) Fr. 1838
- Dermocybe ochroleuca (Schaeff.) Wünsche 1877
- Gomphos ochroleucus (Schaeff.) Kuntze 1891
- Myxacium ochroleucum (Schaeff.) P. Kumm. 1871[2].
Nazwę polską nadał Andrzej Nespiak w 1975 r.[3] Jest niespójna z aktualną nazwą naukową[1].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 2–6 cm, początkowo łukowaty, potem spłaszczony z szerokim garbem. Powierzchnia białawoochrowa z jedwabistym połyskiem (przynajmniej u młodych okazów). Jest tylko słabo higrofaniczny; w stanie wilgotnym staje się nieznacznie lepki i ciemniejszy – kremowy do ochrowego[4].
Przyrośnięte, średnio gęste lub rzadkie[4].
Wysokość 2–9 cm, grubość 5–12 mm, początkowo pełny, potem pusty, walcowaty lub wrzecionowaty. Powierzchnia biaława i jedwabista ze strefą pierścieniową. Zasnówka biała[4].
Cienki, białawy, pod działaniem KOH czerwonawy. Smak gorzki, zapach niewyraźny[4].
Zarodniki eliptyczne, raczej gładkie, o rozmiarach 7–8 × 4–5,5 μm[4].
- Gatunki podobne
- zasłonak biały (Cortinarius eburneus) rośnie raczej pod drzewami iglastymi i jego miąższ nie zmienia barwy pod działaniem KOH[4].
- Cortinarius causticus jest bardziej oślizgły, ma charakterystyczny zapach, a gorzka jest tylko jego skórka kapelusza[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Znane są jego stanowiska w Ameryce Północnej, Europie i Maroku. W Europie występuje w niektórych tylko krajach[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano tylko jedno stanowisko[3].
Grzyb mikoryzowy. Rośnie na ziemi w lasach liściastych, pojedynczo lub w grupach, szczególnie pod dębami i bukami od września do listopada[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Index Fungorum [online] [dostęp 2023-01-17] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2023-01-17] (ang.).
- ↑ a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e f g h Cortinarius ochroleucus (Schaeff.) Fr. 1838 [online] [dostęp 2018-01-10].
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2018-01-10].