Zasada ograniczonego zaufania
Zasada ograniczonego zaufania – zasada stanowiąca, że zarówno każdy uczestnik ruchu drogowego, jak też inna osoba znajdująca się na drodze oraz w jej otoczeniu, ma prawo liczyć, że inni uczestnicy ruchu przestrzegają przepisów ruchu drogowego, chyba że aktualne zachowanie uczestnika stanowi uzasadnione podejrzenie do odmiennego jego zachowania[1].
Można zakładać przestrzeganie przepisów przez innego współuczestnika ruchu, chyba że jego zachowanie wskazuje na coś innego[2]. Sygnałem do utraty zaufania i zwiększenia ostrożności mogą być wszelkie okoliczności (także atmosferyczne jak mokra droga). Okolicznością, która każe uczestnikowi ruchu wzmóc poziom ostrożności, a więc ograniczyć zaufanie, jest m.in. obecność dzieci na drodze lub poboczu bez opieki dorosłych[3]. Sama w sobie obecność dzieci nie prowadzi do obowiązku utraty zaufania. Liczy się przede wszystkim ocena całokształtu zachowania dzieci, która może wskazywać na możliwość naruszenia zasad ruchu drogowego[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Art. 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r. poz. 988).
- ↑ Orzeczenie Sądu Najwyższego z 6 czerwca 1962, sygn. Rw 589/62.
- ↑ Orzeczenie Sądu Najwyższego, sygn. III K 1143/57.
- ↑ Postanowienie Sądu Najwyższego z 10 sierpnia 2005, sygn. III KK 323/04.