Zdanie pojedyncze
Zdanie pojedyncze – wypowiedź zawierająca tylko jedno orzeczenie; dzieli się na zdanie rozwinięte i nierozwinięte[1][2].
Zdanie pojedyncze rozwinięte to takie wypowiedzenie, które oprócz podmiotu i orzeczenia, posiada również określenia w swych strukturach (przydawka, dopełnienie, okolicznik[3]). Zdanie pojedyncze nierozwinięte to takie wypowiedzenie, które może posiadać tylko orzeczenie i podmiot (orzeczenie jest konieczne, aby wyrażenie nazwać zdaniem)[1].
Zdanie pojedyncze rozwinięte:
- Mały chłopiec idzie ścieżką prowadzącą do lasu.
Zdanie pojedyncze nierozwinięte:
- Chłopiec idzie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Bąk 1977 ↓, s. 404.
- ↑ Klemensiewicz 1953 ↓, s. 8.
- ↑ Bąk 1977 ↓, s. 404-405.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Piotr Bąk: Gramatyka języka polskiego – zarys popularny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.
- Zenon Klemensiewicz: Zarys składni polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1953.