Zivilprozessordnung (ZPO) – niemieckaustawa z 30 stycznia 1877 regulująca postępowanie sądowe w procesie cywilnym. Akty prawne o tej samej nazwie i zakresie regulacji obowiązują również w Austrii i niektórych kantonach Szwajcarii.
Niemiecka ustawa procesowa weszła w życie 1 października 1879 w ramach pakietu ustaw dotyczących wymiaru sprawiedliwości Rzeszy. Zasadniczo obejmuje wszystkie kwestie procesu cywilnego. Z ważniejszych spraw uregulowanych w innych ustawach wymienić należy określanie zakresu właściwości miejscowej sądów oraz ich wewnętrznej struktury, zawarte w ustawie o ustroju sądów (Gerichtsverfassungsgesetz) oraz zasady wykonywania orzeczeń sądowych zamieszczone w ustawie o licytacji egzekucyjnej (Zwangsversteigerungsgesetz). Przepisy ZPO stosuje się także w postępowaniu niespornym, jeżeli właściwa ustawa (Gesetz über die Angelegenheiten der freiwilligen Gerichtsbarkeit) tak stanowi. ZPO znajduje zastosowanie we wszelkich sprawach o charakterze cywilnoprawnym, a także pomocniczo w postępowaniach z zakresu innych gałęzi prawa – przede wszystkim przed sądami pracy i przed sądami administracyjnymi.
Najważniejszymi rodzajami postępowań przewidzianymi w ZPO są postępowanie rozpoznawcze, upominawcze i przed sądem polubownym. Niemiecki proces cywilny zna powództwo o świadczenie, o ukształtowanie oraz dwa rodzaje powództw o ustalenie.