Zygmunt Brykalski

Zygmunt Brykalski
Data urodzenia	24 kwietnia 1922
Data śmierci	26 sierpnia 1980
Rodzaj działalności	dziennikarz
	Odznaczenia
	;

Zygmunt Brykalski (ur. 24 kwietnia 1922, zm. 26 sierpnia 1980) – polski dziennikarz, powstaniec warszawski, członek podziemnych Stronnictwa Zrywu Narodowego, Kadry Polski Niepodległej, po wojnie działacz Stronnictwa Pracy i PPR.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Klasę pierwszą ukończył w warszawskim I Gimnazjum Męskim, następnie w gimnazjum Korpusu Kadetów w Rawiczu, które ukończył w 1939. W czasie kampanii wrześniowej zaciągnął się do kompanii ochotniczej Wojska Polskiego na Cytadeli, gdzie służył do czasu kapitulacji stolicy. W 1941 poprzez Józefa Kowalczyka nawiązał kontakt z podziemną Zadrugą i wstąpił do „Zrywu” przekształconego później w „Stronnictwo Zrywu Narodowego” oraz do „Kadry Polski Niepodległej”. Organizator środowiska młodzieżowego KPN, organizował m.in. spotkania u Kowalczyka. W tym okresie nawiązał kontakt z m.in. Tadeuszem Jędrzejewskim, Zygmuntem Felczakiem oraz Feliksem Widy-Wirskim. Pod rozkazami Widego-Wirskiego pełnił funkcję łącznika. W czasie powstania warszawskiego walczył na Ochocie, awansowany do stopnia podporucznika. Ranny przewieziony jako cywil do obozu w Pruszkowie a następnie do szpitala w Milanówku. Ukrywał się w prywatnym mieszkaniu na terenie Milanówka do stycznia 1945. Od lutego tego samego roku sekretarz Zygmunta Felczaka w Bydgoszczy.

Od 1945 do 1946 pracownik poznańskiego wojewody Widy-Wirskiego. Pracownik dwutygodnika „Zryw”. Od lipca 1947 pracownik WUKPPiW na stanowisku cenzora. Członek Stronnictwa Pracy w latach 1945–47 a od 1947 roku członek PPR. W 1949 roku utrzymał absolutorium na Wydziale Prawno-Ekonomicznym UAM. Po przeprowadzce do Warszawy pracował w GUKP jako cenzor, z pracy usunięty w 1950 roku za ukrycie działalności w Zadrudze, otrzymał pracę w Agencji Robotniczej. W 1953 roku zerwał ze środowiskiem Zadrugi. Następnie dziennikarz Życia Warszawy i organu Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej miesięcznika Przyjaźń.

Odznaczony kolejno Krzyżem Walecznych (1945), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1946), Odznaką Grunwaldzką (1946), Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 (1946), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964), Krzyżem Oficerskim OOP (1979) i pośmiertelnie Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1982).

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 12D-2-24).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]