Przejdź do zawartości

Zygmunt Radzimiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez 62.111.213.34 (dyskusja) o 11:14, 22 wrz 2016. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.

Zygmunt Feliks Radzimiński-Luba (ur. 2 kwietnia 1843 w Szymkowcach koło Ostroga na Wołyniu, zm. 12 października 1928 we Lwowie) – polski archeolog, historyk, heraldyk i genealog.

Studiował od roku 1859 na Uniwersytecie Kijowskim nauki przyrodnicze, potem prawo. W maju 1862 przerwał studia. Poślubił siedemnastoletnią Anielę Czosnowską, córkę Jana, marszałka powiatu zasławskiego i Marii z Jełowickich. Zamieszkał w Zawadyńcach nad Horyniem, w majątku odziedziczonym po dziadku Wincentym Radzimińskim.

W roku 1863 zamieszkał we Lwowie i rozpoczął pracę w Ossolineum. W latach 1868/1869 nawiązał kontakty ze środowiskiem naukowym Krakowa. Od roku 1876 prowadził wykopaliska archeologiczne na Wołyniu.

21 kwietnia 1876 został wybrany na posła do Wołyńskiego Sejmiku Szlacheckiego w Żytomierzu jako przedstawiciel powiatu ostrogskiego. W późniejszych latach pełnił z wyboru różne funkcje społeczne, lecz wskutek nieporozumień z władzami w roku 1884 zrezygnował z ich pełnienia. Osiadł w Siwkach i zajął się gospodarstwem.

Od roku 1876 często odwiedzał Kraków, by wysłuchiwać wykładów na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W latach 1878/1879 założył w Krakowie "Dwutygodnik Naukowy, poświęcony archeologii, historii i lingwistyce".

Od roku 1904 zamieszkał ponownie we Lwowie i włączył się do lwowskiego środowiska naukowego (Wincenty Pol, August Bielowski, Franciszek Ksawery Godebski). Zbudował tam willę „Luba”.

Został w roku 1878 członkiem-korespondentem Moskiewskiego Towarzystwa Archeologicznego, członkiem Polskiej Akademii Umiejętności oraz wielu towarzystw naukowych. Był w roku 1908 członkiem-założycielem Polskiego Towarzystwa Heraldycznego, a w roku 1911 został jego prezesem, w roku 1925 prezesem honorowym.

Działalność naukowa Zygmunta Radzimińskiego poświęcona była głównie historii Ukrainy i Wołynia.

2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].

Zmarł 12 października 1928 w willi „Luba” przy ulicy 29-go Listopada we Lwowa, a 15 października został pochowany w tym mieście[2].

Dzieła (wybór)

  • Luba-Radziminski Z. : Wiadomość o nowych wykopaliskach w powiecie Ostrogskim na Wołyniu // Zbiór wiadomości do antropologii krajowej. - Kraków, 1878. - T. 2. - S. 73-74.
  • Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366-1506 / wyd. pod kier. Z. L. Radzimińskiego [et al.]. Lwów : nakł. właściciela, 1887 T. 2, 1888 T. 3, 1899, T. 4, 1890, T. 5, 1897, T. 7, 1910
  • Radzimiński, Zygmunt Luba: Materyały do historyi oblężenia i obrony Lwowa w 1672 r. : z dodaniem kilku szczegółów odnoszących się do życia i spraw domowych Jana Eliasza z Łąki Łąckiego [...] / zebr. w jubileuszowym roku Sobieskiego przez Z. L. Radzimińskiego. : Kraków : [s.n.], 1884
  • Z. L.Radzimiński (oprac.): Monografia XX. Sanguszków oraz innych potomków Lubarta-Fedora Olgerdowicza X. Ratneńskiego. T. 1 : Lwów : R. Sanguszko, 1906. T. 2 cz. 1, Linia Niesuchojeżska 1911
  • Radzimiński, Zygmunt Luba : O tożsamości tytułów kniaź i książę w dawnej Rzeczypospolitej : Lwów : [s.n.], 1908
  • Radzimiński, Zygmunt Luba : Sprawa odrębnego pochodzenia Chodkiewiczów litewskich i białoruskich : Kraków : Polskie Towarzystwo Heraldyczne, 1928
  • Radzimiński, Zygmunt Luba: Kniaziowie i szlachta między Sanem, Wieprzem, Bugiem, Prypecią, Dnieprem, Siniuchą, Dniestrem i północnymi stokami Karpat osiedleni, (wraz z W. Rulikowskim), 1880
  1. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 28.
  2. ↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 238 z 16 października 1928. 

Bibliografia

  • Biografia (niem.)
  • Kuczyńska S. K. Luba-Radzimiński Zygmunt // Polski Słownik Biograficzny. - T. 35. - S. 108-110.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zygmunt_Radzimiński&oldid=46891348”