Zygmunt Stefański (oficer)

Zygmunt Stefański

rotmistrz
Data i miejsce urodzenia	16 czerwca 1902 okolice Chersonia
Data i miejsce śmierci	4 listopada 1980 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Straż Graniczna II RP
Jednostki	12 pułk ułanów
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Zygmunt Stefański (ur. 3 czerwca^?/16 czerwca 1902 w okolicach Chersonia, zm. 4 listopada 1980 w Warszawie) – oficer Wojska Polskiego i Straży Granicznej w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Stanisława i Janiny z Krzyczkowskich. Absolwent gimnazjum w Warszawie. W 1918 walczył na froncie polsko-ukraińskim w oddziałach polskich przybyłych z Francji. W styczniu 1919 skierowany do 12 pułku Ułanów Podolskich i w jego szeregach walczył na frontach wojny polsko-bolszewickiej. Za bohaterstwo w walce w bitwie pod Chołosowem odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. W sierpniu 1921 został urlopowany, a w 1924 ponownie powołany do służby wojskowej. 15 lipca 1927 został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 653. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii. Od 1929 służył w Straży Granicznej. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas w grupie oficerów „pełniących służbę w Strazy Granicznej”. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 111. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii.

We wrześniu 1939 wziął udział w obronie Warszawy. Po kampanii wrześniowej przebywał w Oflagu II C Woldenberg.

Po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej wrócił do Warszawy i tam pracował zawodowo. Zmarł w Warszawie i pochowany został na cmentarzu wojskowym.

Był żonaty z Leonią ze Sztarków, z którą miał syna Lecha.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2650
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Ułani Podolscy. Dzieje Pułku Ułanów Podolskich 1809-1947. Kazimierz Grocholski (red.). Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991. ISBN 83-04-03664-9.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Józef Turkiewicz: Zarys historji wojennej 12-go pułku ułanów podolskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.