Armia Polska we Francji

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ten artykuł dotyczy Armii Józefa Hallera w latach 1917–1919. Zobacz też: Inne znaczenie.
Armia Polska we Francji
Ilustracja
Józef Haller przysięga na sztandar Armii Polskiej
Historia
Państwo  III Republika Francuska
 II Rzeczpospolita
Sformowanie 4 czerwca 1917
Rozformowanie 1 września 1919
Dowódcy
Pierwszy gen. Louis Archinard
Ostatni gen. Józef Haller
Działania zbrojne
I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska, wojna polsko-bolszewicka
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych Wojska lądowe
Podległość Naczelne Dowództwo Sił Sprzymierzonych (1918)
Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego (1919)
Skład patrz niżej
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Plakat rekrutacyjny Armii Polskiej we Francji (Polska Misja Wojskowa w Anglii) autorstwa Władysława Bendy
Czołg FT-17 1 Pułku, okolice Dyneburga
Żołnierze w historycznych mundurach błękitnej armii w czasie obchodów Narodowego Święta Niepodległości, Warszawa, 11 listopada 2007
Mundur oficera błękitnej armii ze zbiorów Muzeum POW w Bydgoszczy
Żołnierz Armii Polskiej we Francji
Louis Archinard, pierwszy dowódca Armii Polskiej we Francji

Armia Polska we Francji, zwana też Błękitną Armią (fr. L’Armée bleue od koloru francuskich mundurów) lub Armią Hallera – polska ochotnicza formacja wojskowa powstała w czasie I wojny światowej w roku 1917, powołana dekretem prezydenta Francji Raymonda Poincarégo 4 czerwca 1917 z inicjatywy Romana Dmowskiego oraz kierowanego przez niego Komitetu Narodowego Polskiego.

Geneza[edytuj]

Tuż po wybuchu I wojny światowej koła polskie we Francji zwróciły się do rządu francuskiego o wyrażenie zgody na formowanie sił zbrojnych na terenie swojej drugiej ojczyzny. 21 sierpnia 1914 rząd Francji wyraził na to zgodę. Armia została zorganizowana na zasadzie zaciągu ochotniczego spośród Polaków służących w wojsku francuskim, polskich jeńców wojennych z armii państw centralnych, a także z polskiej emigracji z Francji, Stanów Zjednoczonych, Kanady (poprzez Obóz Kościuszko) i Brazylii. Kilkuset Polaków, w większości członków Sokoła i Strzelca zameldowało się w punktach meldunkowych. Pierwszą, 180 osobową, polską kompanię rekrucką skierowano 25 sierpnia do obozu szkoleniowego w Bayonne (stąd nazwa Bajończycy). Po przeszkoleniu wcielono Polaków jako 2. kompanię do 1. Pułku Legii Cudzoziemskiej. W ciężkich walkach stan osobowy polskiej kompanii stopniał do kilkudziesięciu, ale postawa w walkach zyskała Polakom sławę i uznanie Francuzów. Sztandar Polaków, według projektu Xawerego Dunikowskiego, został udekorowany w 1918 roku Croix de Guerre. Z dalszych ochotników nie tworzono jednak czysto polskich oddziałów ze względu na sprzeciw Rosji – sojusznika Francji. Kierowano ich do jednostek francuskich.

Do formowania polskich oddziałów we Francji powrócono po podpisaniu przez prezydenta Raymonda Poincarégo dekretu 4 czerwca 1917 roku[1][2]. W miesiąc później w obozie Sillé-le-Guillaume (region Loary) powstały pierwsze polskie oddziały, a 8 stycznia 1918 roku utworzono dwubatalionowy 1 Pułk Strzelców Polskich (dowódca płk Jasieński). Główny trzon stanowili Polacy z USA, zgłaszający się na apel Ignacego Jana Paderewskiego oraz emigranci z Kanady i Francji. Później doszli Polacy z przebywających we Francji i ogarniętych fermentem rewolucji dywizji rosyjskich. Oficerami byli głównie Francuzi. W czerwcu odbyła się uroczystość wręczenia pułkom sztandarów ufundowanych przez miasta Paryż, Nancy, Verdun i Belfort.

Pierwszym dowódcą był Francuz, generał Louis Archinard. Na mocy porozumienia z rządem Francji Komitet Narodowy Polski uzyskał 28 września 1918 roku pełną kontrolę polityczną nad Armią. Wskutek porozumienia została ona uznana za „jedyną, samodzielną, sojuszniczą i współwalczącą armię polską” (armee autonome alliee et belligerante sous un commandement polonais unique)[3]. Francuskiego dowódcę 4 października 1918 zastąpił gen. Józef Haller.

Z jednostek polskich w końcowych walkach I wojny światowej uczestniczył tylko 1 Pułk Strzelców od lipca 1918 w Szampanii, a od połowy października 1918 także 1 Dywizja Strzelców Polskich, która zajęła odcinek frontu w Wogezach.

Zakończenie działań wojennych na Zachodzie przyspieszyło rozwój organizacyjny Armii. Przestało istnieć wiele trudności związanych z rekrutacją i wcieleniem Polaków do Armii, zwłaszcza we Włoszech. Pozyskano tam ok. 25 tys. żołnierzy – byłych jeńców z armii austro-węgierskiej. Armia gen. Hallera organizowana była na bazie korpusów i dywizji, organizacyjnie odpowiadających armii francuskiej, wyposażonych i uzbrojonych sprzętem i uzbrojeniem demobilizowanych jednostek francuskich. Armia przyjęła błękitny kolor mundurów, stąd zwano ją „błękitną”. Armia Hallera była najlepiej wyszkoloną, uzbrojoną i wyposażoną częścią WP.

Według stanu na dzień 1 kwietnia 1919 roku organizacja armii wyglądała następująco[4]:

  • I korpus, gen. Dominique Joseph Odry
    • 1 dywizja strzelców, gen. Joseph Jean Bernard
      • 1 pułk strzelców polskich
      • 2 pułk strzelców polskich
      • 3 pułk strzelców polskich
    • 2 dywizja strzelców, gen. Louis Modelon
      • 4 pułk strzelców polskich
      • 5 pułk strzelców polskich
      • 6 pułk strzelców polskich
    • 3 dywizja strzelców, gen. Eugène-Auguste Petitdemange
      • 7 pułk strzelców polskich
      • 8 pułk strzelców polskich
      • 9 pułk strzelców polskich
  • III korpus, gen. André Joseph Emmanuel Massenet (od 28 marca 1919 roku)[5].
    • 6 dywizja strzelców, gen. Denis Champeaux
      • 10 pułk strzelców polskich
      • 11 pułk strzelców polskich
      • 12 pułk strzelców polskich
    • 7 dywizja strzelców, gen. Laurent Bonin
      • 19 pułk strzelców polskich
      • 20 pułk strzelców polskich
      • 21 pułk strzelców polskich

Dodatkowo w maju i czerwcu 1919 powstała dywizja instrukcyjna gen. Léonce Charles Moineville w składzie:

  • pięć pułków piechoty
  • jeden szwadron kawalerii
  • jeden batalion inżynieryjny.

Zasadniczy wzrost liczebności armii nastąpił już po wojnie, składała się wówczas z dwóch korpusów – I i III, dwóch samodzielnych dywizji strzelców, pułku czołgów i oddziałów lotniczych.

Skład Armii[edytuj]

I Korpus[edytuj]

sformowany na bazie francuskiego 36 Korpusu

II Korpus[edytuj]

Armii Hallera podporządkowano także polskie formacje wojskowe w Rosji:

Obie dywizje stanowić miały II Korpus Polski.

III Korpus[edytuj]

sformowany na bazie francuskiego 38 Korpusu

Oddziały samodzielne[edytuj]

Kawaleria Armii Polskiej we Francji[edytuj]

W okresie od marca do maja 1919 we Francji sformowane zostały trzy pułki szwoleżerów i jeden szwadron szkolny. Każdy pułk składać się miał z dwóch dywizjonów, a te z kolei z dwóch szwadronów i plutonu karabinów maszynowych. W przyjętej organizacji pułk był jednostką ewidencyjną, a dywizjon taktyczną. Liczba dywizjonów odpowiadała liczbie dywizji strzelców. Dywizjony miały działać jako kawaleria dywizyjna.

Szkolenie odbywało się w koszarach francuskich w departamentach Ormii Sarthe i Haute Saone[7].

W czerwcu i lipcu 1919 przeprowadzona została reorganizacja jazdy: 4 p.szw. przemianowany został na I dywizjon 1 Pułku Dragonów Kresowych, natomiast 1 i 3 pułki szwoleżerów połączone zostały w 4 Pułk Dragonów Kresowych.

Awiacja Armii Polskiej we Francji[edytuj]

Powrót do Polski[edytuj]

Pomnik Czynu Zbrojnego Polonii Amerykańskiej, odsłonięty w 1998 w Warszawie

Po przedłużających się pertraktacjach z Anglią i Niemcami dotyczącymi przejazdu polskiej armii przez Gdańsk, 8 kwietnia gen. Foch wydał rozkaz dotyczący porządku wyjazdu i ustalono daty:

  • 14 kwietnia: kwatera główna gen. Hallera, 1 dywizja, oddziały lotnicze
  • 22 kwietnia: 2 dywizja
  • 6 maja: 3 dywizja
  • 13 maja: 6 dywizja
  • 3 czerwca: 7 dywizja

Przejazd oddziałów przez terytorium Rzeszy odbywał się bez broni, którą przewożono w oddzielnych zaplombowanych wagonach. Do każdego pociągu przydzielono 2 oficerów alianckich, którzy mieli załatwiać kwestie sporne. Za I Korpusem wysłano też żywność na 8 dni dla 50000 ludzi i 10000 koni[8].

16 kwietnia pierwszym pociągiem odjechał gen. Haller z częścią sztabu, który przekroczył granicę polską w nocy z 19 na 20 kwietnia 1919 i jako pierwszy transport żołnierzy Armii stanął na ziemi polskiej. Józef Haller wysłał z Leszna Wielkopolskiego depeszę do Józefa Piłsudskiego informującą o tym fakcie. Piłsudski odpowiedział depeszą następującej treści (pisownia oryginalna)[9]:

„

Przyjemnie mi było w świeżo zdobytym Wilnie z zachodniego końca Polski otrzymać od Generała depeszę o Jego przyjeździe do kraju. Proszę w moim imieniu wyrazić podwładnym Mu oficerom i żołnierzom moją radość z przybycia ich do Ojczyzny i pewność, że, jak każdy prawy żołnierz polski, osłonią zwycięsko zagrożone granice kraju.

 ”
— Józef Piłsudski

W dniu 26 kwietnia 1919 roku przetransportowano te oddziały do Chełma. W maju 1919 roku wojska te zostały wysłane na front polsko-rosyjski i następnie wzięły udział w wielu walkach z Armią Czerwoną – głównie z konnicą gen. Siemiona Budionnego. Transport oddziałów Armii do Ojczyzny trwał od kwietnia do czerwca 1919 roku. Armia liczyła wtedy ok. 68 tys. żołnierzy w pięciu dywizjach piechoty, dywizji szkolnej (instrukcyjnej), pułku czołgów i 7 eskadrach lotniczych. Przywiozła także dużą ilość sprzętu i uzbrojenia, co umożliwiło uzbrojenie powstających w kraju jednostek WP. Większość oficerów stanowili Francuzi, a od września 1919 zastępowani oficerami polskimi. Wielu oficerów francuskich pozostało w WP do końca 1920 roku. Armia wzięła także udział w wojnie polsko-ukraińskiej w Galicji Wschodniej i na Wołyniu, tworząc bazę Frontu Galicyjskiego. W październiku 1920 dywizjon otrzymał nazwę 2 Pułk Strzelców Konnych i został mu przydzielony garnizon w Hrubieszowie.

1 września 1919 przeformowano dowództwo Armii i dowództwa korpusów, a dywizje po przeformowaniu i przemianowaniu włączono we wrześniu 1919 organizacyjnie do Wojska Polskiego[10]. W ten sposób utworzono 11 Dywizję Piechoty (DP) z 2 Dywizji Strzelców (DS), 12 DP z 6 DS, 13 DP z 1 DS oraz 18 DP z 7 DS. Grupę gen. Petidemagne’a z 3 DS, Grupę gen. Bonina z 7 DS, a z dywizji (instrukcyjnej) szkolnej utworzono Grupę gen. Tranie. Z hallerowskich pułków stworzono z z 1 pancernego pułku czołgów oraz ze strzeleckich: 3, 4, 5, 6 i 10 pułki strzelców podhalańskich. Hallerowski rodowód także miały 4, 5, 6 i 10 pułki strzelców konnych oraz 4, 16, 17, 18, 19 eskadry lotnicze WP. Jednostki te walczyły w wojnie polsko-bolszewickiej, a po okresie służby pokojowej w wojnie obronnej 1939 roku.

W okresie wzrostu napięcia z Niemcami, przed podpisaniem Traktatu Wersalskiego, oddziały Błękitnej Armii zostały przerzucone na granicę zachodnią, tworząc główne siły Frontu Południowo-Zachodniego i Południowego.

Po zakończeniu działań wojennych posłowie na Sejm Ustawodawczy z Narodowo-Chrześcijańskiego Klubu Robotniczego m.in.: Bigoński, ks. dr Władysław Chrzanowski, Fiołka i inni, domagali się o wzięcie zdemobilizowanych żołnierzy Błękitnej Armii pod opiekę i potraktowania ich na równi w prawach z żołnierzami 5 Dywizji Syberyjskiej.

W II Rzeczypospolitej funkcjonowało Stowarzyszenie Weteranów b. Armii Polskiej we Francji[11].

Zobacz też[edytuj]

Przypisy[edytuj]

  1. ↑ Do roku 1917, pomimo wysiłków polskich środowisk niepodległościowych inicjatywa utworzenia Armii Polskiej na Zachodzie napotykała jednak trudności. We Francji liczono się z negatywnym stanowiskiem Rosji. Sytuacja zmieniła się wiosną 1917 r. po rewolucji lutowej w Rosji państwa Ententy uzyskały wolną rękę. (Dekret o utworzeniu Armii Polskiej we Francji).
  2. ↑ Dekret o utworzeniu Armii Polskiej (fr.), tłumaczenie dekretu wraz z uzasadnieniem wniosku o powołanie tej Armii podpisanym przez premiera i ministra spraw zagranicznych Alexandre Ribota oraz ministra wojny Paul Painlevé: Kazimierz Władysław Kumaniecki Odbudowa państwowości polskiej, Kraków – Warszawa 1924, 106n.
  3. ↑ Kumaniecki, s. 108.
  4. ↑ Wacław Lipiński: Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905–1918. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Wolumen, 1990, s. 403–404. ISBN 83-85218-00-9.
  5. ↑ Marek Orłowski. Generał Józef Haller 1873-1960, Kraków 2007, s. 260.
  6. ↑ 1 Pułk Czołgów – pierwszy polski oddział pancerny; składał się ze 120 czołgów Renault FT-17 (75 albo 72 uzbrojonych w działko 37mm Puteaux SA-18 (wz.18) L/21), a pozostałe 45 albo 48 uzbrojone w karabin maszynowy 8 mm Hotchkiss wz.14.
  7. ↑ a b c Henryk Smaczny: Księga kawalerii polskiej 1914-1947: rodowody, barwa, broń. s. 136.
  8. ↑ Wacław Lipiński: Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905–1918. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Wolumen, 1990, s. 405–406. ISBN 83-85218-00-9.
  9. ↑ J. Piłsudski Pisma zbiorowe, t. V, Instytut Józefa Piłsudskiego, Warszawa 1937, s. 74.
  10. ↑ Połączenie „Błękitnej Armii” z Wojskiem Polskim w 1920 r.
  11. ↑ Zjazd okręgowy Stow. Weteranów b. Armii Polskiej we Francji. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 63 z 19 marca 1937. 

Bibliografia[edytuj]

  • Księga chwały piechoty, praca zbiorowa, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939.
  • Witold Jarno 1 Dywizja Strzelców Armii Generała Hallera, 2006, ​ISBN 83-88679-55-4​.
  • Witold H. Trawiński Odyseja Polskiej Armii Błękitnej Ossolineum Wrocław 1989.
  • Armia Polska we Francji – Dzieje Wojsk Gen, Hallera Na Obczyźnie Opracował Józef Sierociński, Warszawa 1929.
  • Paul S. Valasek: Haller’s Polish Army in France, Chicago 2006, ​ISBN 0-9779757-0-3​.
  • Dorota Ceglarska: Błękitna Armia, Polska Zbrojna (magazyn tygodniowy) nr 33 (96).
  • J. Odziemkowski, Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920, Oficyna Wydawnicza „Rytm” Warszawa.
  • Michał Pawlikowski: Syn Ziemi Radomszczańskiej. Życie i działalność posła na Sejm II Rzeczypospolitej ks. dr Władysława Chrzanowskiego 1886-1933, Strzałków 2011, ​ISBN 978-83-933262-0-4​.
  • Marek Solarczyk: Duchowni katoliccy w parlamencie II Rzeczypospolitej, Warszawa 2002.
  • Henryk Smaczny: Księga Kawalerii Polskiej 1914 – 1947. Warszawa: TESCO, 1989, s. 148. ISBN 83-00-02555-3..

Linki zewnętrzne[edytuj]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Armia_Polska_we_Francji&oldid=48731760”