Krzywa popytu
Krzywa popytu – krzywa używana w mikroekonomii, pokazująca ilość dobra, które konsumenci będą chcieli i mogli nabyć przy różnych cenach rynkowych i przy zachowaniu zasady ceteris paribus.
Opis
[edytuj | edytuj kod]Chociaż to popyt na dany produkt zależy od jego ceny, tradycyjnie cenę produktu zaznaczamy na osi pionowej, natomiast ilość produktu na osi poziomej − jest to krzywa popytu według Alfreda Marshalla. Istnieje też sposób przedstawiania krzywej opracowany przez Léona Walrasa, w którym osie są zamienione, oś pozioma reprezentuje cenę, natomiast pionowa - nabytą ilość. Nietrudno zatem zauważyć, że sposób L. Walrasa jest funkcją odwrotną do sposobu marshallowskiego (bardziej popularnego).
W punkcie A cena produktu wynosi PA a zapotrzebowanie na produkt QA. Jeśli cena jest niższa (tak jak w punkcie B), zazwyczaj konsumenci chcą nabyć więcej jednostek produktu. Krzywa popytu jest zatem nachylona ujemnie, tj. opada od lewej do prawej[1]. Zdarzają się jednak wyjątki, gdy wzrost ceny powoduje wzrost popytu. Przykładowymi przyczynami odwrotnej krzywej popytu są:
Krzywą popytu zestawia się zazwyczaj z krzywą podaży i razem stanowią podstawowy instrument opisujący dynamikę produktu przy zmianie jego ceny. Punkt przecięcia z krzywą podaży wyznacza punkt równowagi cenowej danego produktu.
Krzywa popytu przesuwa się w przypadku zmian środowiska, które zwiększają lub zmniejszają popyt na dany artykuł, np.:
- zubożenie konsumentów
- kampania reklamowa
- spadek ceny substytutu danego dobra
- wzrost ceny dobra komplementarnego
Należy odróżnić przesuwanie się krzywej popytu od wędrówki wzdłuż tej krzywej, która spowodowana jest na ogół drobnymi fluktuacjami cen, lub przesunięciem się krzywej podaży.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Matthew Bishop: Essential economics: an A−Z guide. New York: Bloomberg Press, 2009, s. 200. ISBN 978-1-57660-351-2.