Miodnik

Miodniki, nektarniki (łac. nectaria, ang. nectary) – jedno- lub wielokomórkowe organy gruczołowe roślin wydzielające nektar. Mają bardzo różnorodną formę, mogą być niepozorne lub okazałe i barwne. Zlokalizowane zwykle w kwiecie służą do wabienia zwierząt, głównie owadów, dokonujących zapylania. Rośliny wyposażone w miodniki i wytwarzające nektar nazywane są roślinami miododajnymi.

Funkcja[edytuj | edytuj kod]

Miodniki wydzielają nektar służący do wabienia zwierząt dokonujących zapylania kwiatów. Nektar zawiera węglowodany w różnym stężeniu, w związku z czym u jednych gatunków roślin bywa wodnisty, u innych gęsty. Różne gatunki z różną intensywnością wydzielają nektar, przy czym dla roślin korzystne jest wydzielanie ograniczonych jego ilości. Zmusza to bowiem zwierzęta zapylające do odwiedzania wielu kwiatów, co ułatwia zapylenie krzyżowe.

Podział[edytuj | edytuj kod]

Nektaria występują najczęściej w obrębie kwiatów (nektaria kwiatowe), czasami jednak na innych częściach rośliny; na ogonkach liściowych i głównym nerwie liścia (np. u akacji i śliwy), na liściach przykwiatowych, lub w kątach nerwów liści. Są to tzw. nektaria pozakwiatowe. W obrębie kwiatu miodniki występować mogą u podstawy słupka, na wewnętrznej stronie płatków korony czy u podstawy płatków korony. Czasami funkcję miodników pełnią niektóre przekształcone pręciki tzw. prątniczki. Tak jest np. u dziewięciornika błotnego.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Lipiński Mieczysław: Pożytki pszczele. Warszawa: PWRiL, 2010, s. 65–76. ISBN 978-83-09-99024-6.