Łowiec krasnodzioby
| Halcyon smyrnensis[1] | |||
| (Linnaeus, 1758) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
łowiec krasnodzioby | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 Zasięg występowania wraz z H. gularis z Filipin, obecnie zwykle traktowanym jako odrębny gatunek | |||
Łowiec krasnodzioby[4] (Halcyon smyrnensis) – gatunek ptaka z rodziny zimorodkowatych (Alcedinidae), szeroko rozpowszechniony od wschodniej Turcji i Bliskiego Wschodu poprzez subkontynent indyjski po południowo-wschodnie Chiny i Azję Południowo-Wschodnią. Można go spotkać nawet w dużym oddaleniu od wody, gdzie żywi się małymi gryzoniami i gadami. Nie jest zagrożony.
Systematyka
[edytuj | edytuj kod]Obecnie zwykle wyróżnia się pięć podgatunków H. smyrnensis[5][4]:
- H. s. smyrnensis (Linnaeus, 1758) – południowa Turcja do północno-wschodniego Egiptu, Irak do północno-zachodnich Indii.
- H. s. fusca (Boddaert, 1783) – zachodnie Indie i Sri Lanka.
- H. s. perpulchra Madarász, 1904 – Bhutan, wschodnie Indie, Indochiny, Półwysep Malajski, zachodnia Jawa.
- H. s. saturatior Hume, 1874 – Andamany.
- H. s. fokiensis Laubmann & Götz, 1926 – południowe i południowo-wschodnie Chiny, Tajwan i Hajnan.
Podgatunek fokiensis bywa przez część autorów uznawany za synonim fusca[2]. Za podgatunek łowca krasnodziobego uznawany był też łowiec białobrody (H. gularis) z Filipin; jest on obecnie zwykle traktowany jako odrębny gatunek[4][6][7], choć Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) zmiany tej jeszcze nie zaakceptował[5]. Wcześniej łowiec krasnodzioby bywał także czasem łączony w jeden gatunek z łowcem brązowoszyim (H. cyanoventris)[2].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]- Rozmiary
Długość ciała: 19,4–21,0 cm; rozpiętość skrzydła: 11,3–12,9 cm. Masa ciała: 65,5–81 g[8].
- Wygląd
Duży zimorodek (wielkości drozda). Duży czerwony dziób, brązowa głowa, boki i pokrywy skrzydłowe, grzbiet i ogon niebieski, pierś i gardło białe. W locie z wierzchu widoczne lusterka na skrzydle, od wierzchu jasnoniebieskie, od spodu białe[9][10].
Poszczególne podgatunki różnią się wielkością i ubarwieniem.
- Głos
Najczęściej wydawany głos przypomina głos dzięcioła zielonego[9].
Status
[edytuj | edytuj kod]Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje łowca krasnodziobego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Liczebność światowej populacji nie została oszacowana, ale jej trend uznawany jest za wzrostowy[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Halcyon smyrnensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c White-throated Kingfisher (Halcyon smyrnensis). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-13)]. (ang.).
- ↑ a b Halcyon smyrnensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Halcyoninae Vigors, 1825 - łowce (wersja: 2020-01-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-03-19].
- ↑ a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Rollers, ground rollers, kingfishers. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-03-19]. (ang.).
- ↑ Halcyon gularis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2021-03-19] (ang.).
- ↑ M.J. Andersen, J.M. McCullough, W.M. Mauck III, B.T. Smith & R.G. Moyle. A phylogeny of kingfishers reveals an Indomalayan origin and elevated rates of diversification on oceanic islands. „Journal of Biogeography”. 45 (2), s. 269–281, 2018. DOI: 10.1111/jbi.13139. (ang.).
- ↑ McCallen, J.: Halcyon smyrnensis. [w:] Animal Diversity Web [on-line]. 2007. [dostęp 2021-03-19]. (ang.).
- ↑ a b Lars Jonsson, Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego, 2006.
- ↑ Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom, Collins Bird Guide, second edition, 2009.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paul Sterry, Andrew Cleve, Andy Clements, Peter Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik ilustrowany. Warszawa: Świat Książki, 2007. ISBN 978-83-247-0818-5.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).