Śmigacz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Śmigacz
Eupetomena macroura[1]
(J. F. Gmelin, 1788)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

krótkonogie

Rodzina

kolibrowate

Podrodzina

kolibry

Plemię

Trochilini

Rodzaj

Eupetomena

Gatunek

śmigacz

Synonimy
  • Trochilus macrourus J. F. Gmelin, 1788[2]
  • Campylopterus macrourus (J. F. Gmelin, 1788)[2]
Podgatunki

zobacz opis w tekście

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Śmigacz[4] (Eupetomena macroura) – gatunek małego ptaka z rodziny kolibrowatych (Trochilidae), zamieszkujący Amerykę Południową. Zręczny lotnik, często przemieszcza się lotem ślizgowym.

Morfologia

Długość ciała 15–17 cm, w tym ogon 7–9 cm i dziób 2 cm[5]. Masa ciała: samce 8–9 g, samice 6–7 g[5].

Długi, głęboko wcięty, ciemnoniebieski ogon. Dziób czarny, lekko zakrzywiony. Głowa, gardło oraz pierś purpurowoniebieskie, reszta ciała zielona z metalicznym połyskiem.

Zasięg, środowisko

Od regionu Gujana i północno-wschodniej Brazylii do Boliwii i południowo-wschodniej Brazylii. Zarośla i sawanny, głównie na wyżynach. Może też występować w parkach i ogrodach na terenach miejskich i podmiejskich, jeśli dostępne są kwitnące drzewa, oraz w lasach pierwotnych i na ich obrzeżach[5]. Występuje od poziomu morza do około 1500 m n.p.m.[5]

Rozród

Gniazdo zwykle 1–3 metry nad ziemią na cienkiej poziomej gałęzi drzewa lub krzewu, sporadycznie wyżej – do 10–15 m. Samica składa dwa białe jaja i wysiaduje je przez 15–16 dni. W momencie wyklucia pisklęta są ciemne i pokryte na grzbiecie rzadkim, ciemnoszarym puchem. Są opierzone po 22–24 dniach, pozostają jednak z samicą przez kolejne 2–3 tygodnie, a przez pierwsze noce wracają do gniazda na sen. Dojrzałość płciową osiągają w drugim roku życia[5].

Podgatunki

Wyróżnia się pięć podgatunków E. macroura[6][2]:

  • E. m. macroura (J.F. Gmelin, 1788) – region Gujana, północna, środkowa, południowo-wschodnia Brazylia, Paragwaj i północno-wschodnia Argentyna
  • E. m. simoni Hellmayr, 1929 – północno-wschodnia Brazylia
  • E. m. cyanoviridis Grantsau, 1988 – południowo-wschodnia Brazylia
  • E. m. hirundo Gould, 1875 – wschodnie Peru
  • E. m. boliviana J.T. Zimmer, 1950 – północno-zachodnia Boliwia
Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje śmigacza za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Całkowita liczebność populacji nie została oszacowana; w 1996 roku ptak opisywany był jako „dość pospolity”. Trend liczebności populacji nie jest znany[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Eupetomena macroura, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c Swallow-tailed Hummingbird (Campylopterus macrourus). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-15)]. (ang.).
  3. a b BirdLife International, Eupetomena macroura, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2016-1 [dostęp 2016-09-09] (ang.).
  4. Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Trochilini Vigors, 1825 (wersja: 2020-07-29). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-25].
  5. a b c d e N. Bouglouan: Swallow-tailed Hummingbird Eupetomena macroura. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2020-08-25]. (ang.).
  6. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hummingbirds. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-25]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]