„Prostherapis” dunni

„Prostherapis” dunni
Rivero, 1961
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Nadgromada	czworonogie
Gromada	płazy
Podgromada	Lissamphibia
Rząd	płazy bezogonowe
Podrząd	Neobatrachia
Rodzina	Aromobatidae
Rodzaj	„Prostherapis” Cope, 1868
Gatunek	„Prostherapis” dunni
Synonimy
Prostherapis dunni Rivero, 1961 Colostethus dunni (Rivero, 1961)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)
krytycznie zagrożony

„Prostherapis” dunni – gatunek płaza bezogonowego z rodziny Aromobatidae o niepewnej przynależności rodzajowej. Endemit Wenezueli. Jest krytycznie zagrożony wyginięciem, prawdopodobnie już wymarł.

Systematyka

Gatunek ten opisał w 1961 roku portorykański zoolog Juan A. Rivero pod nazwą Prostherapis dunni. W 1971 roku S.R. Edwards przeniósł go do rodzaju Colostethus w rodzinie drzewołazowatych (Dendrobatidae), ale na początku XXI wieku gatunek został uznany za incertae sedis w obrębie rodziny Aromobatidae. Zasugerowano, że może należeć do rodzaju Aromobates, ale dopóki nie zostanie ustalona jego przynależność rodzajowa w oparciu o badania molekularne, został on przywrócony do rodzaju Prostherapis, którego nazwa jest zapisywana w cudzysłowie, gdyż nie jest on obecnie używany dla żadnego innego gatunku.

W 1993 roku W.E. Duellman podał w wątpliwość ważność tego taksonu jako osobnego gatunku.

Występowanie

Płaz ten jest gatunkiem endemicznym – występuje tylko w północnej Wenezueli, na północ od stolicy kraju, Caracas.

Bytuje na wysokościach 800–1520 metrów nad poziomem morza. Występuje wzdłuż strumieni w lasach górskich.

Status zagrożenia

Gatunek został uznany przez IUCN za krytycznie zagrożony z powodu drastycznego spadku populacji, choć brak okazów w wenezuelskich muzeach świadczy o tym, że zawsze był gatunkiem rzadkim. Ostatnie stwierdzenie pochodzi z 1977 roku. Podczas badań w terenie w latach 1992–1993, 2004 i 2015–2016 nie znaleziono żadnych osobników, tak więc możliwe, że wymarł w jedynych dwóch znanych lokalizacjach. Głównym zagrożeniem dla gatunku jest utrata i degradacja siedlisk. Mimo że cały znany zasięg tego gatunku leży w granicach Parku Narodowego Waraira Repano, to bliskość wielkiego miasta naraża ten obszar na intensywne oddziaływanie antropogeniczne w postaci np. zanieczyszczenia powietrza i wody, śmiecenia, pożarów czy niekontrolowanego rozwoju turystyki. Wpływ na lokalne wymieranie gatunku mogła mieć grzybica skóry – chytridiomikoza.