Donald Oldigin Hebb

{{W edycji}}

Donald Olding Hebb

Ilustracja Donald O. Hebb
Państwo działania	Kanada
Data i miejsce urodzenia	22 lipca 1904 Chester, Nowa Szkocja
Data i miejsce śmierci	20 sierpnia 1985 Chester, Nowa Szkocja
Doktor nauk społecznych
Specjalność: psychologia
Alma Mater	Dalhousie University (BA, 1925), McGill University (MA, 1932), Harvard University (PhD, 1936)
{{{aktywność zawodowa}}}

{{Naukowiec infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | aktywność zawodowa = Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Donald Olding Hebb (ur. 22 lipca 1904 r. - zm. 20 sierpnia 1985 r.) kanadyjski psycholog, najbardziej znany z teorii wyjaśniającej, że im częściej połączenia neuronowe są używane, tym stają się mocniejsze i szybsze, i tym łatwiej następuje proces uczenia się.

Został uznany za ojca neuropsychologii i sieci neuronowych. Jego poglądy na temat uczenia się opisywały zachowanie i myśl w kategoriach funkcji mózgu, wyjaśniając procesy poznawcze w kategoriach połączeń między zespołami neuronów.

Donald Hebb urodził się w Chester w Nowej Szkocji, i był najstarszym z czworga dzieci Arthura M. i M. Clary (Olding) Hebb. W Chester mieszkał do 16 roku życia, kiedy jego rodzice przenieśli się do Dartmouth w Nowej Szkocji .

Rodzice Donalda byli lekarzami. Matka Donalda była pod silnym wpływem idei Marii Montessori i uczyła go w domu aż do ukończenia przez niego 8 lat. Tak dobrze radził sobie w szkole podstawowej, że 12 klasę ukończył już w wieku 16 lat. Wstąpił na Uniwersytet Dalhousie, aby zostać powieściopisarzem. Studia ukończył w 1925 roku z tytułem Bachelor of Arts i został nauczycielem w swojej dawnej szkole w Chester.

W 1928 r. Został absolwentem McGill University . Ale w tym samym czasie został mianowany dyrektorem szkoły o kiepskiej renomie na przedmieściach Montrealu. Współpracując z dwoma kolegami z uniwersytetu nad poprawą sytaucji w szkole,przyjął bardziej innowacyjne podejście do edukacji, czyniąc pracę szkolną przywilejem. Ukończył studia magisterskie z psychologii w McGill w 1932 r. pod kierunkiem wybitnego psychologa Borisa Babkina. Praca magisterska Hebba, zatytułowana Uwarunkowane i nieuwarunkowane odruchy i inhibicja, próbowała wykazać, że odruchy szkieletowe były wynikiem uczenia się komórek.

Rok 1934 była dla Hebba okresem dramatycznym. Jego żona zmarła po wypadku samochodowym, w swoje dwudzieste dziewiąte urodziny (22 lipca 1933 r.). Starania polepszenia sytaucji w szkole, w której pracował, nie odnosiły rezultatów. Badania naukowe w McGill skoncentrowane były na edukacji i inteligencji, a Hebb był teraz bardziej zainteresowany psychologią fizjologiczną i krytycznie ocenił metodologię eksperymentów.

W lipcu 1934 r. Hebb został przyjęty na studia pod kierunkiem Karla Lashleya na Uniwersytecie Chicagowskim i rozpoczął pisanie pracy pod tytułem „Problem orientacji przestrzennej i uczenia się miejsca”. Hebb, wraz z dwoma innymi uczniami, poszedł za Lashleyem na Uniwersytet Harvarda we wrześniu 1935 roku. Tutaj musiał zmienić tezę. Prowadził badania magisterskie na temat skutków wczesnej deprywacji wzrokowej dla postrzegania wielkości i jasności u szczura. W 1936 r. uzyskał tytuł doktora na Harvardzie. W następnym roku pracował jako asystent naukowy Lashleya i jako asystent Edwina G. Boring w Radcliffe College. Jego praca na Harvardzie została wkrótce opublikowana.

W 1937 r. Hebb poślubił swoją drugą żonę, Elizabeth Nichols Donovan. W tym samym roku złożył podanie o pracę w Montreal Neurological Institute. U Wildera Penfield badał wpływ urazów i operacji mózgu na jego funkcjonowanie. Zauważył, że mózg dziecka może odzyskać częściową lub pełną funkcję, gdy jego część zostanie usunięta, ale podobne obrażenia u dorosłego mogą być o wiele bardziej szkodliwe, a nawet katastrofalne. Z tego wywnioskował znaczącą rolę, jaką zewnętrzna stymulacja odgrywa w procesach myślowych u dorosłych. W rzeczywistości brak tej stymulacji, jak wykazał, spowodował osłabienie funkcji, a czasem halucynacje.

Stał się także krytyczny wobec stosowania testów inteligencji Stanforda-Bineta i Wechslera u pacjentów po operacjach mózgu. Testy te zostały stworzone w celu pomiaru ogólnej inteligencji, podczas gdy Hebb uważał, że w przypadku pacjentów testy powinny być zaprojektowane tak, aby mierzyć wpływ, jaki operacja wywarła na pacjenta. Wraz z N. W. Mortonem stworzył Test Zrozumienia Dorosłych i Test Anomalii Obrazu .

Wykorzystując test anomalii obrazu, przedstawił pierwsze hipotezył, że prawy płat skroniowy jest zaangażowany w rozpoznawanie wizualne. Pokazał również, że usunięcie dużych części płata czołowego miało niewielki wpływ na inteligencję. W rzeczywistości u jednego dorosłego pacjenta, który usunął dużą część płatów czołowych w celu leczenia padaczki, zauważył „uderzającą poprawę pooperacyjną osobowości i zdolności intelektualnych”. Z tego rodzaju wyników zaczął wierzyć, że płaty czołowe odgrywają zasadniczą rolę w uczeniu się jedynie na wczesnym etapie życia.

W 1939 roku Hebb został mianowany na stanowisko nauczyciela na Uniwersytecie Królowej. W celu przetestowania teorii o zmieniającej się z wiekiem roli płatów czołowych, wraz z Kennethem Williamsem zaprojektował labirynt zmiennych ścieżek dla szczurów, zwanym labiryntem Hebba-Williamsa, a który stał się metodą testowania inteligencji zwierząt wykorzystywaną później w niezliczonych badaniach. Użył labiryntu do przetestowania inteligencji szczurów oślepionych na różnych etapach rozwoju, dowodząc, że „istnieje trwały wpływ doświadczenia niemowlęcia na zdolność rozwiązywania problemów dorosłego szczura”. Stało się to jedną z głównych zasad psychologii rozwojowej, oraz filarem programu Head Start dla dzieci w wieku przedszkolnym w ubogich ekonomicznie dzielnicach.

W 1942 r. przeniósł się do Orange Park na Florydzie, aby ponownie pracować z Karlem Lashleyem, który zastąpił Yerkesa na stanowisku dyrektora Yerkes Laboratories of Primate Biology w Yerkes National Primate Research Center. Tutaj, badając zachowanie naczelnych, Hebb opracował testy emocjonalne dla szympansów. Eksperymenty okazały się jednak nieskuteczne, ponieważ szympansy okazały się trudne do nauczenia. W trakcie pracy Hebb napisał swoją przełomową książkę The Organization of Behaviour: A Neuropsychological Theory która przedstawiła teorię, że jedynym sposobem wyjaśnienia zachowania jest funkcjonowanie mózgu.

W 1947 r. powrócił na Uniwersytet McGilla, aby objąć stanowiska profesora psychologii aw 1948 r. został przewodniczącym wydziału. Tutaj po raz kolejny pracował z Penfieldem, ale tym razem przez swoich studentów, w tym Mortimera Mishkina, Haldora Engera Rosvolda i Brendę Milner, z których wszyscy kontynuowali wcześniejszą pracę z Penfieldem na ludzkim mózgu.

Jego żona Elżbieta zmarła w 1962 roku. W 1966 r. Hebb poślubił swoją trzecią żonę, Margaret Doreen Wright (z domu Williamson), wdowę.

Hebb pracował na Uniwersytecie McGilla aż do przejścia na emeryturę w 1972 roku. Pozostał aktywny jeszcze przez kilka lat jako profesor emerytowany, prowadząc kurs seminaryjny wymagany od wszystkich absolwentów wydziału. Następnie w 1980 roku powrócił na Uniwersytet Dalhousie jako emerytowany profesor psychologii.

Donald Hebb zmarł w 1985 r., w Nowej Szkocji. Przeżył dwie córki (z drugiego małżeństwa), Mary Ellen Hebb i Jane Hebb Paul.

Hebb był członkiem Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego (APA) i a w 1960 roku sprawował funkcję prezesa. Zdobył nagrodę APA Distinguished Scientific Contribution w 1961 roku.

Został wybrany Członkiem Royal Society w marcu 1966 r.

Otrzymał doktorat honoris causa wielu uniwersytetów, w tym w 1961 r. Uniwersytetu Chicagowskiego, w 1965 r. Uniwersytetu Dalhousie a w 1975 r. Uniwersytetu Concordia .

Nagroda Donalda O. Hebba, nazwana na jego cześć, przyznawana jest wybitnym kanadyjskim naukowcom. Nagroda przyznawana jest corocznie osobie, która wniosła znaczący wkład w promowanie dyscypliny psychologii jako nauki poprzez prowadzenie badań, nauczanie i przywództwo lub jako rzecznik. Po raz pierwszy została przedstawiona Donaldowi O. Hebbowi w 1980 r.

W 2011 roku został pośmiertnie wprowadzony do Hall of Fame w Discovery Centre w Halifax w Nowej Szkocji.

Jego notatki, w tym zapisy dotyczące działalności badawczej i dydaktycznej, są przechowywane przez Archiwa Uniwersytetu McGill w Montrealu.

Praca

Organizacja zachowań (1949)

Organizacja zachowań uważana jest za najważniejszy wkład Hebb w dziedzinie neurobiologii. Połączenie jego lat pracy w chirurgii mózgu z jego badaniem ludzkich zachowań, w końcu połączyło dwie sfery ludzkiej percepcji, które przez długi czas nie mogły być właściwie połączone, to znaczy łączyły biologiczną funkcję mózgu jako organ wraz z wyższą funkcją umysłu.

W 1929 r. Hans Berger odkrył, że umysł wykazuje ciągłą aktywność elektryczną i rzuca wątpliwość na model percepcji i odpowiedzi Iwana Pawłowa, ponieważ wydaje się, że w mózgu zachodzą procesy nawet bez większego bodźca.

W tamtych czasach teorie behawiorystyczne dobrze wyjaśniały, jak przebiegało przetwarzanie wzorców. Nie potrafiły jednak wyjaśnić, w jaki sposób te wzorce powstały w umyśle.

Hebb połączył aktualne dane o zachowaniu i umyśle w jedną teorię. I chociaż zrozumienie anatomii mózgu nie posunęło się zbyt daleko od rozwoju starszych teorii dotyczących działania mózgu, wciąż był w stanie połączyć teorię, która ma wiele ważnych funkcji w mózgu.

Jego teoria stała się znana jako teoria Hebba a modele, które podążają za tą teorią, mają wykazywać „uczenie się Hebbowskie”.

Kombinacja neuronów, które mogłyby być zgrupowane razem jako jedna jednostka przetwarzająca, Hebb określił jako „zespoły komórkowe”. A ich połączenie wiąże się z ciągle zmieniającym się algorytmem, który dyktuje odpowiedź mózgu na bodźce.

Model działania umysłu Hebba nie tylko wpłynął na to, jak psychologowie rozumieli przetwarzanie bodźców w umyśle, ale także otworzył drogę do stworzenia maszyn obliczeniowych, które naśladowały biologiczne procesy żywego układu nerwowego. Hebb argumentował, że proste, leżące u podstaw mechanizmy neuronalne mogą wyjaśniać obserwowane zjawiska psychologiczne, takie jak uczenie się. Komputerowe symulacje sieci neuronowych rozpoczęto w połowie lat 50. XX wieku, ale sieci były zbyt małe, aby mieć szansę na zachowanie, które można by rozsądnie zidentyfikować z myśleniem. Podczas gdy dominująca forma transmisji synaptycznej w układzie nerwowym okazała się później chemiczna, nowoczesne sztuczne sieci neuronowe nadal opierają się na transmisji sygnałów za pomocą impulsów elektrycznych, które po raz pierwszy zaprojektowano wokół teorii Hebba.

Donald O. Hebb o edukacji

Hebb odegrał kluczową rolę w zdefiniowaniu psychologii jako nauk biologicznych, identyfikując myśl jako zintegrowaną aktywność mózgu. Jego poglądy na temat uczenia się opisywały zachowanie i myśl w kategoriach funkcji mózgu, wyjaśniając procesy poznawcze w kategoriach połączeń między zespołami neuronów. Pomysły te odegrały dużą rolę w jego poglądach na edukację i naukę.

Hebb postrzegał motywację i uczenie się jako powiązane właściwości. Wierzył, że wszystko w mózgu jest ze sobą powiązane i działa razem. Jego teoria głosiła, że wszystko, czego doświadczamy w naszym środowisku, wystrzeliwuje zestaw neuronów zwany zestawem komórek. Zestaw komórek to myśli lub pomysły mózgu. Zespoły komórkowe współpracują ze sobą, tworząc sekwencje fazowe, które są strumieniami myśli. Po utworzeniu zestawów komórek i sekwencji faz można je aktywować poprzez stymulację ze środowiska. Dlatego im bardziej stymulujące i bogate jest środowisko, tym bardziej rosną i uczą się zespoły komórkowe. Ta teoria odgrywała dużą rolę w jego poglądach na edukację. Hebb uważał, że środowisko jest bardzo ważne dla uczenia się u dzieci. Dzieci uczą się, budując zespoły komórek i sekwencje faz. Wzbogacone środowisko o różnorodnych możliwościach wrażeń sensorycznych i motorycznych przyczynia się do rozwoju zespołów komórkowych i sekwencji faz niezbędnych do dalszego uczenia się w wieku dorosłym. Aby to udowodnić, Hebb i jego córki wychowali w domu szczury domowe. Poprzez hodowanie ich w wzbogaconym środowisku, szczury wykazały poprawę uczenia się labiryntu w wieku dorosłym. Badania nad wzbogacaniem środowiska przyczyniły się do opracowania programu Head Start stosowanego obecnie.

Head Start to program dla dzieci w wieku przedszkolnym w rodzinach o niskich dochodach. Celem programu jest przygotowanie dzieci do sukcesu w szkole poprzez program wczesnego uczenia się zapewniający stymulujące działania edukacyjne. Zgodnie z ustaleniami zawartymi w badaniu dotyczącym udziału Head Start i gotowości szkolnej, uczestnictwo Head Start w pełnym wymiarze godzin wiązało się z wyższymi umiejętnościami akademickimi u dzieci słabiej wykształconych rodziców.

Kolejne badanie przeprowadzone przez Hart i Risley studiowało 42 dzieci i ich rodziny w okresie dwóch lat. Badanie koncentrowało się na wczesnym przyswajaniu języka oraz roli domu i rodziny we wzroście uczenia się słów i rozwoju języka. Wyniki ich badań wykazały, że dwa z najważniejszych aspektów przyswajania języka to status ekonomiczny domu i częstotliwość doświadczeń językowych. Badanie wykazało, że dzieci o niższym statusie społeczno-ekonomicznym, z mniejszymi zasobami ekonomicznymi, uczą się mniej słów i wolniej zdobywają słownictwo niż dzieci rodziców o wyższym statusie społeczno-ekonomicznym z dostępem do bardziej zróżnicowanych doświadczeń.

Hebb uważał, że zapewnienie wzbogaconego środowiska do nauki w dzieciństwie przyniosłoby korzyści również uczeniu się dorosłych, których dotyczy drugi typ uczenia się - uczenie się szybsze i bardziej wnikliwe, ponieważ zespoły komórek i sekwencje faz zostały już utworzone, a teraz można je zmieniać na wiele sposobów. Teoria uczenia się Hebba zakłada, że każde doświadczenie, jakie osoba napotyka, zostaje osadzone w sieci komórek mózgowych. Następnie za każdym razem, gdy powtarzane jest pewne działanie lub myśl, wzmacniane jest połączenie między neuronami, zmieniające mózg i wzmacniające uczenie się. Jednostka jest w istocie trenująca swój mózg. Im trudniejsze są nowe doświadczenia i praktyki, tym więcej nowych połączeń powstaje w ich mózgu.

Hebb jako pedagog

Przez całe życie Hebb lubił nauczać i odnosił sukcesy jako nauczyciel. Zarówno w młodości jako nauczyciel i dyrektor szkoły w Montrealu, jak iw późniejszych latach na Uniwersytecie McGill, okazał się bardzo skutecznym pedagogiem i miał wielki wpływ na umysły naukowe, które były wówczas jego uczniami.

Hebb uważał, że nie można uczyć motywacji, ale raczej stworzyć warunki niezbędne dla studentów, którzy będą mogli studiować i badać. Można ich szkolić w pisaniu, pomagać im w wyborze problemu do nauki, a nawet pomagać powstrzymać ich od rozproszenia, ale motywacja i pasja do badań i studiów musiały pochodzić od samych uczniów. Uważał, że uczniowie powinni być oceniani raczej pod kątem ich zdolności do myślenia i tworzenia niż zdolności do zapamiętywania i ponownego przetwarzania starszych pomysłów.

Hebb wierzył w bardzo obiektywne badanie ludzkiego umysłu, bardziej jako badanie nauk biologicznych. Ta postawa wobec psychologii i sposób jej nauczania uczyniły Uniwersytet McGilla ważnym ośrodkiem badań psychologicznych.

Hebb wymyślił również stosunek A / S, wartość, która mierzy złożoność mózgu organizmu.

Kontrowersje

Imię Hebba często było przywoływane w dyskusjach na temat zaangażowania badaczy psychologicznych w techniki przesłuchań, w tym w wykorzystanie deprywacji sensorycznej, z powodu jego badań w tej dziedzinie. Przemawiając na sympozjum w Harvardzie na temat deprywacji sensorycznej w czerwcu 1958 r., Hebb zauważył:

Prace, które wykonaliśmy na Uniwersytecie McGilla, zaczęły się od problemu prania mózgu. Nie pozwolono nam tego stwierdzić przy pierwszym wydaniu... Głównym impulsem, oczywiście, była konsternacja z powodu swego rodzaju „spowiedzi”, które maiły mejsce w rosyjskich procesach komunistycznych. „Pranie mózgu” było terminem nieco późniejszym, stosowanym w chińskich procedurach. Nie wiedzieliśmy, jakie są rosyjskie procedury, ale wydawało się, że wywołują pewne dziwne zmiany w postawie. W jaki sposób? Jednym z możliwych czynników była izolacja percepcyjna i skoncentrowaliśmy się na tym.

Ostatnie badania dowodzą, że badania deprywacji sensorycznej Hebba były finansowane i koordynowane przez CIA (McCoy, 2007). Niektóre z tych badań przeprowadzono w tajemnicy, a wyniki były początkowo udostępniane tylko władzom Stanów Zjednoczonych. Niektóre z tych badań dotyczyły ochotników, którzy spędzili wiele godzin w warunkach deprywacji sensorycznej, a niektórzy twierdzą, że powinni być uważani za tortury chociaż badani byli wolontariuszami studentów uniwersyteckich, nie byli pacjentami i mogli swobodnie zrezygnować z eksperymentu w dowolnym czas. Podobne procedury, obejmujące zbiorniki izolacyjne wypełnione silnie soloną, neutralnie wypływającą wodą, utrzymywaną w temperaturze ciała, służyły również za podstawę technik opracowanych w celu poprawy relaksu i medytacji, które są nadal w użyciu.

Panteon sceptyków

Na spotkaniu rady wykonawczej Committee for Skeptical Inquiry (CSI) w Denver, Kolorado w kwietniu 2011 r., Hebb został wybrany do włączenia do Panteonu Sceptyków CSI. Panteon Sceptyków został stworzony przez CSI, aby pamiętać dziedzictwo zmarłych towarzyszy CSI i ich wkład w przyczynę naukowego sceptycyzmu.

Wybrane publikacje

• Organizacja zachowań . 1949 John Wiley & Sons. ISBN 978-0-471-36727-7
• Eseje o umyśle . 1980. Lawrence Erlbaum. ISBN 978-0-89859-017-3 ISBN   978-0-89859-017-3 .
• Podręcznik podręcznika psychologii, podręcznik podręcznika dla studentów psychologii (z Don C. Donderi). 1995. Kendall Hunt Pub Co. ISBN 978-0-7872-1103-5 archive.org

Dalsza lektura

• . DOI: 10.1037/h0087295. {{Cytuj pismo}} Brakujące pola: czasopismo.
• „Hebb, Donald O. (1904-1985)”. Gale Encyclopedia of Psychology (2 wyd.). 2001.
• Błąd w składni szablonu {{Cytuj stronę}}. Brak podanego tytułu cytowanej strony (parametr tytuł=|).{{Cytuj stronę}} Brakujące pola: tytuł.
• „Czy on czy nie? Kanadyjczyk oskarżony o wymyślenie tortur CIA” . The Globe and Mail . Pobrane 2016-01-08 .
• . DOI: 10.1038/nrn1257. PMID: 14682362. {{Cytuj pismo}} Brakujące pola: czasopismo.
• Błąd w składni szablonu {{Cytuj stronę}}. Brak podanego tytułu cytowanej strony (parametr tytuł=|).{{Cytuj stronę}} Brakujące pola: tytuł.
• . DOI: 10.1002/jhbs.20271. PMID: 17912716. {{Cytuj pismo}} Brakujące pola: czasopismo.

[[Kategoria:Członkowie Royal Society]] [[Kategoria:Wykładowcy Uniwersytetu McGilla w Montrealu]] [[Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu Harvarda]] [[Kategoria:Kanadyjczycy pochodzenia szkockiego]] [[Kategoria:Kanadyjczycy pochodzenia niemieckiego]] [[Kategoria:Kanadyjscy psycholodzy]] [[Kategoria:Zmarli w 1985]] [[Kategoria:Urodzeni w 1904]]