Zespół Lemierre’a

Zespół Lemierre’a

{{{nazwa naukowa}}}
Synonimy	{{{synonimy}}}
Specjalizacja	{{{specjalizacja}}}
Objawy	{{{objawy}}}
Powikłania	{{{powikłania}}}
Początek	{{{początek}}}
Czas trwania	{{{czas trwania}}}
Typy	{{{typy}}}
Przyczyny	{{{przyczyny}}}
Czynniki ryzyka	{{{czynniki ryzyka}}}
Rozpoznanie	{{{rozpoznanie}}}
Różnicowanie	{{{różnicowanie}}}
Zapobieganie	{{{zapobieganie}}}
Leczenie	{{{leczenie}}}
Leki	{{{leki}}}
Rokowanie	{{{rokowanie}}}
Zapadalność	{{{zapadalność}}}
Śmiertelność	{{{śmiertelność}}}
Klasyfikacje
ICD-11	{{{ICD11}}} {{{ICD11 nazwa}}}
ICD-10	I80.8 Zapalenie żył i zakrzepowe zapalenie żył o innym umiejscowieniu
DSM-5	{{{DSM-5}}} {{{DSM-5 nazwa}}}
DSM-IV	{{{DSM-IV}}} {{{DSM-IV nazwa}}}
DiseasesDB	31108
MeSH	D057831

{{Choroba infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | zapadalność = | commons = | ICD11 nazwa = | DSM-5 = | DSM-5 nazwa = | typy = | specjalizacja = | czas trwania = | leki = | synonimy = | powikłania = | DSM-IV = | śmiertelność = | DSM-IV nazwa = | czynniki ryzyka = | leczenie = | zapobieganie = | objawy = | rozpoznanie = | początek = | nazwa naukowa = | ICD11 = | opis grafiki = | różnicowanie = | alt grafiki = | przyczyny = | rokowanie = Nieznane pola: "DSM nazwa łacińska", "MeshYear", "DSM", "nazwa łacińska", "DSM nazwa" oraz "podpis grafiki".

Zespół Lemierre’a lub choroba Lemierre’a – rzadki, ciężki zespół chorobowy o podłożu zakaźnym, na który składa się triada objawów: przebyta niedawno infekcja górnych dróg oddechowych, zakrzepica żyły szyjnej wewnętrznej i stan septyczny z zatorowością, najczęściej płucną z następowymi septycznymi ropniami.
Występuje najczęściej u nastolatków i młodych dorosłych, a czynnikiem chorobotwórczym jest beztlenowa bakteria Fusobacterium necrophorum.

Nazwa zespołu pochodzi od nazwiska francuskiego bakteriologa André Lemierre’a, który w 1936 roku po raz pierwszy opisał przegląd 20 przypadków tego schorzenia w czasopiśmie medycznym „Lancet”.

Etiopatogeneza

Klinicznie po około 1-3 tygodni od zakażenia górnych dróg oddechowych (migdałków podniebiennych, gardła, ucha, zatok obocznych nosa) pojawia się gorączka, dreszcze, ból szyi, okolicznych węzłów chłonnych i objawy sepsy. W RTG płuc uwidaczniają się nacieki i ropnie, a także płyn w jamie opłucnowej. Mogą również występować: ból w klatce piersiowej o charakterze opłucnowym, duszność i niewydolność oddechowa.
Bakteria chorobotwórcza przedostaje się do tkanek okołogardłowych i dalej w sąsiedztwo żyły szyjnej wewnętrznej, gdzie dochodzi do zapalenia tej żyły i powstania w niej septycznego zakrzepu. Materiał zakrzepowy przemieszcza się z biegiem krwi i prowadzi do powstania ropni przerzutowych, głównie w płucach, a także w: mięśniach, wątrobie, nerkach, śledzionie, sercu, stawach.
W zakresie ośrodkowego układu nerwowego może dojść do: zakrzepicy zatok żylnych mózgu, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych czy wystąpienia ropnia mózgu.

Patogenem najczęściej wywołującym zespół Lemierre’a jest Gram-ujemna beztlenowa pałeczka – Fusobacterium necrophorum. Inne rzadziej spotykane czynniki chorobotwórcze odpowiedzialne za wystąpienie tego zespołu to: Chorobę mogą także powodować inne bakterie: Bacteroides fragilis, Bacteroides melaninogenicus, Peptostreptococcus, Streptococcus microaerophile, Staphylococcus aureus (w tym MRSA), Eikenella corrodens.

Zachorowalność na zespół Lemierre'a nie jest znana, a ocenia się ją na 1-2,5 przypadków/1 mln/rok.

Rozpoznanie

Przed erą antybiotyków, zapoczątkowaną w latach 40. XX wieku przez wprowadzenie do lecznictwa penicyliny, zespół Lemierre'a występował częściej i charakteryzował się znaczną śmiertelnością. Z czasem stał się „zapomnianą chorobą”, ale współcześnie, wraz z ograniczeniem antybiotykoterapii w zwykłych infekcjach górnych dróg oddechowych u młodych dorosłych, częstość występowania tego zespołu wzrosła.

Zespół Lemierre'a występuje rzadko, ale zawsze trzeba o nim pamiętać u młodych dorosłych osób po infekcji gardła, z bólami szyi i objawami płucnymi (ropnie, nacieki w miąższu płuc, wysięk w jamie opłucnowej).

Leczenie

W leczeniu stosuje się antybiotyki: penicyliny z inhibitorami beta-laktamaz, metronidazol, karbapenemy, klindamycynę, cefoksytynę przez około 6 tygodni.

Rokowanie

Wystąpienie zespołu Lemierre'a wiąże się ze śmiertelnością około 5-18%, ale bez prawidłowego rozpoznania śmiertelność jest dużo wyższa.

Zobacz też

• w innej chorobie – raku wodnym, czynnikiem etiologicznym jest także Fusobacterium necrophorum

Przypisy

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.