Mniszek błotny: Różnice pomiędzy wersjami
Nowa strona (Palustria, sekcja w obrębie Taraxacum, odpowiadająca gatunkowi zbiorowemu mniszek błotny). Prosiłbym bardziej doświadczonych Wikipedystów o wypowiedzenie się w kwestii, czy forma hasłowa powinna być Palustria czy Taraxacum sect. Palustria i ew. korektę (a na pewno dodanie kursywy, bo opis na stronie Szablon:Tytuł kursywą jest dla mnie niezrozumiały). |
(Brak różnic)
|
Wersja z 12:04, 31 paź 2023
Taraxacum sect. Palustria – sekcja w obrębie rodzaju mniszek (Taraxacum), odpowiadająca w innym ujęciom gatunkowi zbiorowemu mniszek błotny (Taraxacum palustre aggr.).
Charakterystyka morfologiczna
Mniszki błotne[1] odznaczają się przede wszystkim liśćmi niepodzielonymi, zatokowo wrębnymi, a jeśli klapowanymi, to o nieskomplikowanym wzorze morfologicznym oraz liśćmi okrywy przylegającymi lub wzniesionymi, często błoniasto obrzeżonymi[1]. Pyłek występuje lub go brak. Niełupki szarobrązowe lub barwy słomkowej[2].
Występowanie, liczba gatunków, kariologia
Przedstawiciele sekcji Palustria występują w Europie i na niektórych przyległych obszarach Azji. Według danych z monografii autorstwa Jana Kirschnera i Jana Štěpánka, opublikowanej w 1998, w obrębie sekcji opisano 127 gatunków[2]. Są to w przeważającej większości apomikty, najczęściej triploidy, ale też tetraploidy, pentaploidy i heksaploidy; znane są dwa diploidy rozmnażające się płciowo. Z Polski podano 23 gatunki[1].
Historia badań
W pierwszej (i jedynej) światowej monografii mniszków autorstwa Heinricha von Handel-Mazzettiego (1907)[3] obecnemu ujęciu sekcji Palustria odpowiadają dwa gatunki[2].
Zasadnicze znaczenie dla znajomości sekcji miały badania Johannesa Leenderta van Soesta[4]. Zgodnie z jego podejściem i z ogólną tendencją w systematyce botanicznej, mikrogatunki apomiktyczne ujmuje się obecnie w randze gatunków[5][6]; jednak ze względu na to, iż nierzadko pewnego oznaczenia mogą dokonać jedynie specjaliści od danej grupy, ze względów praktycznych całkowicie dopuszczalne jest oznaczanie do poziomu gatunku zbiorowego Taraxacum palustre aggr.
W Polsce badania taraksakologiczne prowadziła Janina Małecka; w 1972 opisała dwa nowe gatunki mniszków błotnych. Pierwsze opracowanie sekcji wykonał dla Flory polskiej Tadeusz Tacik; obejmowało ono 16 gatunków[7]. Monografię sekcji Palustria w Polsce przygotowała Jolanta Marciniuk[1].
Przypisy
- ↑ a b c d Jolanta Marciniuk, Taraxacum sect. Palustria w Polsce, „Rozprawa Naukowa (Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach)”, 114, [English summary: Taraxacum sect. Palustria in Poland], Siedlce 2012, s. 1–184, ISSN 2082-5684.
- ↑ a b c Jan Kirschner, Jan Štěpánek, A monograph of Taraxacum sect. Palustria, Průhonice: Institute of Botany, Academy of Sciences of the Czech Republic, 1998, ISBN 978-80-86188-00-3 [dostęp 2023-10-31].
- ↑ Heinrich Handel-Mazzetti, Monographie der Gattung Taraxacum, Biodiversity Heritage Library, 1907 [dostęp 2023-10-31].
- ↑ J. Mennema, In Memoriam prof. dr. ir. J.L. van Soest, „Gorteria Dutch Botanical Archives”, 12 (1), 1984, s. 3–5, ISSN 0017-2294 [dostęp 2023-10-31] (ang.).
- ↑ Exkursionsflora von Deutschland. Gefäßpflanzen: kritischer Ergänzungsband, wyd. 11. Auflage, Berlin Heidelberg: Springer Spektrum, 2016, ISBN 978-3-8274-3132-5 [dostęp 2023-10-31].
- ↑ Clive A. Stace, Hilli Thompson, New flora of the British Isles, Fourth edition, reprinted with corrections October 2021, Middlewood Green, Suffolk: C&M Floristics, 2021, ISBN 978-1-5272-2630-2 [dostęp 2023-10-31].
- ↑ Adam Jasiewicz (red.), Flora polska: rośliny naczyniowe polski i ziem ościennych. Cz. 9 Cz. 5: Dwuliścienne Zrosłopłatkowe / pod. red. Adam Jasiewicz, Wyd. 1, Warszawa: Państwowe Wyd. Naukowe, 1980, ISBN 978-83-01-01923-5 [dostęp 2023-10-31].