Świątynia Kastora i Polluksa
 Ruiny świątyni Kastora i Polluksa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku | |
| Ukończenie budowy | |
| Ważniejsze przebudowy | |
Położenie na mapie Rzymu  | |
Położenie na mapie Włoch  | |
Położenie na mapie Lacjum  | |
 41°53′29,88″N 12°29′08,74″E/41,891633 12,485761
| |
Świątynia Kastora i Polluksa (Aedes Castoris) – jedna z najstarszych świątyń w Rzymie[1], znajdująca się w południowo-wschodniej części Forum Romanum. Dedykowana była Kastorowi i Polluksowi w podzięce za zwycięstwo w bitwie nad jeziorem Regillus[2].
Zgodnie z legendą podczas stoczonej w 493 roku p.n.e. bitwy nad jeziorem Regillus ujrzano Dioskurów najpierw walczących po stronie Rzymian, a później ponownie, jak po odniesionym zwycięstwie poili swoje konie przy źródle Juturny bijącym na Forum Romanum[2]. Dyktator Aulus Postumiusz Albus przyrzekł wówczas wybudowanie w tym miejscu boskim braciom świątyni, która została oddana i poświęcona przez jego syna w 484 roku p.n.e.[2] W roku 117 p.n.e. świątynia została przebudowana przez Luciusa Ceciliusa Metellusa Dalmaticusa. Dodane zostało wówczas wykonane z betonu podium – jest to najstarszy poświadczony przypadek użycia tego surowca[1][2]. Ponownej przebudowy dokonał w 6 roku n.e. Tyberiusz, poświęcając wówczas świątynię swemu bratu Druzusowi[2].
W swojej klasycznej formie z czasów Augusta świątynia była budynkiem o wymiarach 50×20 m, posadowionym na wysokim betonowym podium o wysokości ok. 7 metrów[2]. Cellę, mierzącą 19,7 m długości i 16 m szerokości, poprzedzał pronaos o wymiarach 9,90×15,80 m, wsparty na wzniesionych w porządku korynckim kolumnach, ośmiu od frontu i po jedenaście na bocznych ścianach[2]. Wewnątrz świątyni przechowywano oficjalne wzorce miar i wag, zaś pomiędzy kolumnami w fasadzie frontowej znajdowały się zamykane metalowymi drzwiami komnaty, w których zgromadzony był skarb publicznych oraz majątki osób prywatnych[2].
Dzieje świątyni po upadku imperium rzymskiego pozostają nieznane[2]. W XV wieku istniały już tylko zachowane do dzisiaj trzy marmurowe kolumny o wysokości 12,50 m, podtrzymujące fragment fryzu[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Encyclopedia of the History of Classical Archaeology. Edited by Nancy Thomson de Grummond. London: Routledge, 1996, s. 1079. ISBN 1-884964-80-X.
- ↑ a b c d e f g h i j L. Richardson jr: A New Topographical Dictionary of Ancient Rome. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 1992, s. 74-75. ISBN 0-8018-4300-6.