105 mm działo bezodrzutowe M27
 Eksperymentalne działo samobieżne na podwoziu czołgu M24 Chaffee, wyposażone w cztery działa bezodrzutowe T19 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy |
1944 (T19) |
| Produkcja seryjna |
1952 – ? |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
105 mm |
| Donośność |
8500 m[1] |
| Prędkość pocz. pocisku |
381 m/s[2] |
| Masa | |
M27 – amerykańskie działo bezodrzutowe kalibru 105 mm opracowane na początku lat 50. XX wieku, wykorzystywane podczas wojny koreańskiej[2][3].
Prace nad działem, wstępnie noszącego oznaczenie T19, zapoczątkowane zostały w 1944 roku. Broń nie opuściła wówczas stadium prototypu i w czerwcu 1947 roku, w następstwie zakończenia II wojny światowej, prace nad nią zostały wstrzymane. Podjęto je ponownie wkrótce po wybuchu wojny koreańskiej w 1950 roku[2]. Do oddziałów frontowych M27 trafiło w 1952[3] lub 1953 roku[1]. Niemal równolegle powstawał projekt nowego działa tego samego kalibru, które otrzymało oznaczenie M40 i zastąpiło M27 na początku lat 60. XX wieku[2][3].
Donośność działa M27 wynosiła 8,5 km przy masie pocisku wynoszącej 14,5 kg[1]. Montowano je na samochodach Willys M38A1[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Nigel Askey: Operation Barbarossa: the Complete Organisational and Statistical Analysis, and Military Simulation – Volume IIA. Lulu.com, 2013, s. 39. ISBN 1-304-45329-4.
- ↑ a b c d M27 105mm Recoilless Rifle. GlobalSecurity.org. [dostęp 2017-11-09]. (ang.).
- ↑ a b c d Recoiless Rifles. Olive-Drab. [dostęp 2017-11-09]. (ang.).