Willys M38A1
.jpg)
| |
| Inne nazwy |
Willys MD |
|---|---|
| Producent | |
| Okres produkcji |
1952–1958 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
otwarte |
| Silniki |
gaźnikowy R4, 72 KM |
| Skrzynia biegów |
mechaniczna 3-biegowa |
| Napęd | |
| Długość |
3543 mm (139⅛ cala) |
| Rozstaw osi |
2058 mm (81 cali) |
| Zbiornik paliwa |
64 l (17 gal.)[1] |
| Dane dodatkowe | |
| Modele bliźniacze |
|
| Konkurencja | |
Willys M38A1 – wojskowy samochód osobowo-terenowy konstrukcji amerykańskiej, z lat 50. XX wieku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1950 roku na wyposażenie armii amerykańskiej wprowadzono samochód terenowy Willys M38 (Willys MC), wywodzący się wprost z konstrukcji drugowojennego Willysa MB. Nie spełnił on jednak wszystkich oczekiwań, gdyż silnik o mocy 60 KM, jak w poprzedniku, przy zwiększonej masie samochodu i większych kołach, nie zapewniał wystarczającej dynamiki i zdolności pokonywania wzniesień[2]. Dlatego firma Willys-Overland opracowała nowy samochód o oznaczeniu fabrycznym Willys MD, wyposażony w produkowany od 1950 roku silnik Hurricane (znany też jako F-head), o mocy 72 KM. Prototyp wersji wojskowej nosił oznaczenie M38E1[2]. Samochód został zaakceptowany przez siły zbrojne USA pod oznaczeniem M38A1 i był produkowany w latach 1952-1958[2]. Odpowiednikiem na rynek cywilny był Willys CJ5[2].
Zachowując generalnie układ konstrukcyjny poprzednika, M38A1 miał zwiększony rozstaw osi (81 cali) i nowe powiększone nadwozie, o bardziej zaokrąglonych liniach i błotnikach przednich wtopionych w ściany boczne. Nadwozie było odkryte, z wycięciami ścian zamiast drzwi, z szybą przednią składaną na maskę i brezentowym dachem rozpinanym na stelażu. Atrapa chłodnicy była charakterystyczna dla jeepów Willysa, pionowa, płaska, tłoczona z blachy, z 7 pionowymi szczelinami; w stosunku do modelu M38 zastosowano reflektory wpuszczane zamiast montowanych na zewnątrz. Zastosowano takie same koła 7,00x16, jak w M38[2].
Specjalną wersją uzbrojoną był M38A1C, przenoszący działo bezodrzutowe 106 mm M40A1, zamontowane obrotowo z tyłu na podstawie M79[3]. Mogło być też demontowane i stawiane na ziemi[4]. Szyba przednia była podzielona na dwie części, między którymi spoczywała lufa działa w pozycji marszowej. W tej wersji z tyłu nadwozia mógł być mocowany dodatkowy kosz z siatki, a koło zapasowe było przenoszone pionowo na prawym przednim błotniku[3].
Produkowano też lekki ambulans M170 dla 3 noszy lub 6 siedzących rannych[4]. Model ten standardowo miał pełne boczne ściany i dach z brezentu, z okienkami. Dwie pary noszy były po prawej stronie, w dwóch poziomach, a trzecie były za siedzeniem kierowcy, wystając do tyłu. Rozstaw osi był zwiększony do 101 cali (2565 mm), a zbiornik paliwa do 20 galonów (75,7 l)[1]
Samochód był produkowany także na licencji w Kanadzie jako M38A1CDN[4]. W armii amerykańskiej następcą był M151 MUTT.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- War Machine No.47: A fully illustrated guid to Modern Light Vehicles, Orbis Publishing, 1984, s.922-924
- Fred Crismon: U.S. Military Wheeled Vehicles. Crestline Publishing, 1983, seria: Crestline Automotive Series. ISBN 0-912612-21-5. (ang.).