Al-Kurajja
| Państwo | |
|---|---|
| Muhafaza | |
| Dystrykt | |
| Populacja (2004) • liczba ludności |
|
| Strefa czasowa | |
Położenie na mapie Syrii  | |
| 32°32′33″N 36°35′49″E/32,542500 36,596944 | |
Al-Kurajja (arab. القريا) – miasto w Syrii, w muhafazie As-Suwajda. W 2004 roku liczyło 6789 mieszkańców.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Zachodni uczony Josias Leslie Porter utożsamił al-Qurayya z biblijnym „Kerioth”, o którym wspomina Jeremiasz jako jedno z miast na równinie Moabu. Prorok Amos napisał, że „pożre pałace Kariotu”. Miasto jest później wspomniane w IV wieku n.e. jako „Koreath”, wioska należąca do Bosry w rzymskiej prowincji Arabia Petraea. Jednakże ten „Koreat” utożsamiano również z pobliskim pałacem Ein Qarata na południe od równiny Lejat.[2] Na ulicach i alejkach całej wsi znajdowały się pozostałości kilku kolumn.[3] Na jednym z kamieni odnaleziono grecki napis datowany na 296 rok n.e.[2]
Okres osmański[edytuj | edytuj kod]
W 1596 roku al-Qurayya pojawił się w osmańskich rejestrach podatkowych jako część nahiya Bani Nasiyya w Qada z Hauranu. Miał całkowicie muzułmańską populację składającą się z 65 gospodarstw domowych i 36 kawalerów. Podatki płacono od pszenicy, jęczmienia, upraw jarych, drzew owocowych i innych.[4]
W 1810 roku al-Kurajja liczyło kilka rodzin druzyjskich i było główną wioską na obszarach na południe i południowy zachód od Ara w Jabal al-Arab. W latach 1830-1840 wpływowy klan al-Atrasz wybrał tę wioskę na swoją główną rezydencję.[5] Zostało im przyznane przez pierwotnych druzyjskich władców wioski, klan al-Hamdan.[6] W tym czasie nadal było ono przedmiotem najazdów beduińskich nomadów. W kwietniu 1838 roku, kiedy młodzi druzyjscy bojownicy z al-Kurajja stawiali czoła egipskiej armii Ibrahima Paszy, wioska została splądrowana, a kilku jej mieszkańców zginęło w napadzie szejka Ibn Sumayra i jego plemienia Beduinów „Anza”. Dalsze poważne naloty na al-Kurajję miały miejsce w latach 1842 i 1846.[5]
Dopiero w latach pięćdziesiątych XIX wieku zakorzeniła się względna stabilność.[5] W 1852 roku al-Kurajja, ówczesna siedziba Ismaila al-Atrasza, stała się siedzibą druzyjskiego ruchu oporu przeciwko osmańskiemu dekretowi o poborze do wojska.[7] Według Portera, który odwiedził al-Kurajja w 1853 roku, wioska skurczyła się z jednego z głównych miast równiny Hauran do małej wioski. Wiele domów zostało zbudowanych ze starożytnych materiałów. Jej wodzem w latach pięćdziesiątych XIX wieku był Sami Faruq Pasza al-Atrasz, najpotężniejszy druzyjski szejk w Hauranie.[2] W latach 1856-57 al-Kurajja służyło jako baza dla Druzów w ich ofensywie przeciwko muzułmańskim wioskom Hauran.[7]
Okres mandatu francuskiego[edytuj | edytuj kod]
Władze Mandatu Francuskiego zbombardowały al-Kurajja i zniszczyły dom jego szejka, sułtana Paszy al-Atrasza w starciu w 1921 roku.[8]
Podczas Wielkiej Rewolty Syryjskiej w latach 1925–27, której przewodził sułtan al-Atrasz, Al-Kurajja służyła jako główne miejsce spotkań szejków z lokalnych klanów rebeliantów.[5]
Znani ludzie[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ نتائج تعداد السكان والمساكن لعام 2004 على مستوى المدينة / قرية
- ↑ a b c Josias Leslie Porter: A Handbook for Travellers in Syria and Palestine. Paryż: John Murray, 1858, s. 524. (ang.).
- ↑ Josias Leslie Porter: A Handbook for Travellers in Syria and Palestine. Paryż: John Murray, 1858, s. 523. (ang.).
- ↑ Wolf Dieter Hütteroth, Kamal Abdulfattah: Historical Geography of Palestine, Transjordan and Southern Syria in the Late 16th [sixteenth] Century. T. 5. Michigan: University of Michigan, 1977, s. 219. ISBN 3-920405-41-2.
- ↑ a b c d Chapter One The Hawran Refuge. W: Kais Firro: A History of the Druzes. T. 1. BRILL, s. 152. ISBN 90-04-09437-7.
- ↑ Hanna Batatu: Syria's Peasantry, the Descendants of Its Lesser Rural Notables, and Their Politics. Princeton University Press, 1999, s. 113. ISBN 0-691-00254-1.
- ↑ a b Chapter One The Hawran Refuge. W: Kais Firro: A History of the Druzes. T. 1. BRILL, s. 188. ISBN 90-04-09437-7.
- ↑ Dana Nissim: The Druze in the Middle East: Their Faith, Leadership, Identity and Status. Sussex Academic Press, 2003, s. 9. ISBN 1-903900-36-0.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Mapa miasta w Mapach Google