Alfred Cole
Alfred Cole (ur. 21 kwietnia 1964 w Spring Valley) - amerykański bokser, były mistrz świata federacji IBF w wadze junior ciężkiej.
Profesjonalna kariera[edytuj | edytuj kod]
Na zawodowych ringach zadebiutował 25 marca 1989 pokonując Lorenzo Thomasa przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie. Swoją pierwszą porażkę poniósł 13 grudnia 1990 roku przegrywając z Leonem Taylorem przez niejednogłośną decyzję. Trzy miesiące później 8 marca 1991 doszło do pojedynku rewanżowego w którym Cole pokonał Taylora jednogłośnie na punkty zdobywając pas USBA wagi junior ciężkiej. 9 maja 1991 w pierwszej obronie zdobytego pasa pokonał na punkty przyszłego mistrza WBA Nate Millera, był to pierwszy pojedynek pomiędzy tymi pięściarzami.
Mistrzostwo świata[edytuj | edytuj kod]
Po stoczeniu trzech zwycięskich pojedynków 30 lipca 1992 pokonał Jamesa Warringa zdobywając mistrzostwo federacji IBF[1]. W swojej pierwszej obronie 28 lutego 1993 wygrał na punkty z przyszłym mistrzem IBF Uliahem Grantem. W kolejnej udanej obronie pokonał byłego mistrza świata Glenna McCrory, dodatkowo pretendent był dwukrotnie liczony w szóstej rundzie. Po tym pojedynku McCrory zakończył karierę[2]. Swój pas skutecznie obronił jeszcze pokonując Vincenta Boulware (TKO5), ponownie Nate Millera (UD12) oraz znów z Uliahem Grantem (UD12) po której zrezygnował z pasa mistrzowskiego i zmienił kategorię wagową na wyższą.
Waga ciężka[edytuj | edytuj kod]
W wadze ciężkiej zadebiutował 12 stycznia 1996 roku przegrywając jednak wysoko na punkty z Timem Witherspoonem, dziesięć miesięcy później znokautował w pierwszej rundzie Matthew Charlestona. 20 czerwca 1997 przegrał przez RTD w dziesiątej rundzie z niepokonanym wówczas Michaelem Grantem[3]. Po dwóch dotkliwych porażkach miał krótki okres sukcesów pokonując Carlosa Monroe oraz nokautując w trzeciej rundzie Derricka Roddy oraz 8 grudnia 1997 remisując z niepokonanym Kirkiem Johnsonem któremu jednak uległ w rewanżu trzy miesiące później od której kariera Alfreda Cole'a zaczęła podupadać również przez porażki z Corrie Sandersem oraz Jameel McCline. 22 czerwca 2002 pojawił się okres dobrej passy wygrywając z niepokonanym Vincentem Maddalone, remisując z Jeremy Williamsem oraz pokonując Davida Izona jednakże późniejsze porażki punktowe z Lance Whitakerem[4], Hasimem Rahmanem oraz porażka 3 marca 2005 przez techniczny nokaut z Sułtanem Ibragimowem[5] sprawiły, że postanowił zakończyć karierę. Na ring powrócił 5 września 2008 wygrywając niejednogłośnie na punkty z Joey Abellem, jednakże rok później 4 września 2009 po porażce punktowej z Timurem Ibragimowem[6] postanowił definitywnie zakończyć karierę. Po dwóch latach zmienił zdanie i powrócił na ring 3 września 2011 gdzie jego przeciwnikiem był Danny Williams któremu uległ przez niejednogłośną decyzją[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Alfred Cole vs. James Warring. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Alfred Cole vs. Glenn McCrory. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Michael Grant vs. Alfred Cole. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Lance Whitaker vs. Alfred Cole. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Sultan Ibragimov vs. Alfred Cole. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Timur Ibragimov outpoints Al Cole. uzdaily.com. (ang.).
- ↑ Ziemlewicz przegrywa w Szwecji. ringpolska.pl. (pol.).