Banjō

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Banjō
Ilustracja
„Banjō” w 1889
Historia
Stocznia

Yokosuka, Japonia

Położenie stępki

luty 1877

Wodowanie

lipiec 1878

 Dai-Nippon Teikoku Kaigun
Wejście do służby

grudzień 1887

Wycofanie ze służby

wycofany 1907

Los okrętu

sprzedany 1913 (?)

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

656 t

Długość

46,9 m

Szerokość

7,88 m

Zanurzenie

3,9 m

Materiał kadłuba

drewno

Napęd
1 maszyna parowa podwójnego rozprężania,
1 śruba, 590 ihp
Prędkość

10 węzłów

Uzbrojenie
1 × 150 mm, 1 × 120 mm, 2 × 77 mm, 3 × czterolufowe kartaczownice Nordenfelta
Załoga

104[1] – 112[2]

Banjō (jap. 磐城 Banjō) – drewnianokadłubowa, wczesna kanonierka parowa japońskiej marynarki wojennej, z końca XIX wieku. Służyła podczas wojen: chińsko-japońskiej 1894–1895 i rosyjsko-japońskiej 1904–1905.

Budowa i dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Okręt został zbudowany w stoczni w Yokosuce. Zwodowany w lipcu 1878 roku, przyjęty do służby w sierpniu 1880 roku był niewielką jednostką o drewnianym kadłubie i wyporności normalnej 656, a pełnej 708 ton[2]. Była to najmniejsza z drewnianych japońskich kanonierek[1]. Napędzana była dwucylindrową, poziomą maszyną parową podwójnego rozprężania o mocy 659 hp[2] (wg Conway’s – 590 hp[1]); parę dostarczały cztery prostopadłościenne kotły, a pojedyncza śruba nadawała jej prędkość 10 węzłów. Zapas węgla wynosił 60 t (maksymalnie 120 t)[1][2]. Kanonierka miała też pełne ożaglowanie typu bark[a]; jednokominową jednostkę o ostrym dziobie[3] wyróżniał wysoko uniesiony pokład rufowy[1].

Uzbrojenie składało się odtylcowych armat Kruppa: jednej kal. 150 mm o długości lufy 22 kalibry (L/22), jednej 120 mm (L/25) i dwóch 77 mm, oraz trzech sztuk broni maszynowej[2] (były to czterolufowe kartaczownice Nordenfelta[1]).

Służba[edytuj | edytuj kod]

W 1882 roku, podczas negocjacji dotyczących otwarcia Korei dla cudzoziemców, „Banjō” stacjonował na wodach koreańskich będąc do dyspozycji japońskiego poselstwa[4]. W 1894 roku okręt był przydzielony do bazy morskiej w Sasebo[5]. W czasie wojny chińsko-japońskiej dowodził nim kapitan Nagashige Kashiwabara[6]. We wrześniu 1894 roku, „Banjō” razem z kanonierkami „Chōkai”, „Tsukushi” i „Maya” operowała na rzece Taedong-gang, wspierając działania wojsk lądowych[7]; okręty nie brały udziału w bitwie u ujścia Jalu[8]. Następnie okręt uczestniczył w operacjach przeciw Weihaiwei: 19–20 stycznia 1895 roku eskortował, wraz z innymi jednostkami, konwój, który przewiózł na półwysep Szantung oddziały japońskie i od 20 stycznia ubezpieczał transportowce kotwiczące w zatoce Yongjing[9]. 30 stycznia kanonierka uczestniczyła też w ostrzale chińskich fortów na wyspie Zi[10]. Kilku marynarzy wchodziło też prawdopodobnie w skład oddziału obsługującego zdobyczne chińskie działa w nadbrzeżnych fortach Weihaiwei[11].

W 1901 roku kanonierka należała do stałego dywizjonu pełniącego służbę na wodach chińskich i koreańskich[12]. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej okręt wchodził w skład 7. dywizjonu (okręty przybrzeżne i kanonierki) 3. eskadry floty japońskiej. Dywizjonem dowodził kadm. Sukeuji Hosoya[13]. Po wojnie, w 1907 roku został wycofany ze składu floty i do 1913 roku pełnił rolę okrętu ochrony rybołówstwa. Następnie został rozebrany[2].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Zachowane fotografie np. u P. Olendra, s. 33, pokazują jednostkę z ożaglowaniem typu szkuner

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Roger Chesneau, Eugène Kolesnik: Conway’s All the World’s Fighting Ships, 1860–1905. London: Conway Maritime Press, 1979, s. 236. ISBN 0-85177-133-5.
  2. ↑ a b c d e f Hansgeorg Jentsura, Dieter Jung, Peter Mickel: Warships of the Imperial Japanese Navy, 1869–1945. Naval Institute Press, 1976, s. 115. ISBN 0-87021-893-X. (ang.).
  3. ↑ Fred T. Jane: The Imperial Japanese Navy. Londyn: W. Thacker & Co., 1904, s. 40–43. (ang.).
  4. ↑ Charles Oscar Paullin: Diplomatic Negotiations of American Naval Officers, 1778-1883. Publisher: The Johns Hopkins Press, 1912, s. 302–323.
  5. ↑ Olender 2014 ↓, s. 39.
  6. ↑ Olender 2014 ↓, s. 170.
  7. ↑ Olender 2014 ↓, s. 66.
  8. ↑ Olender 2014 ↓, s. 68.
  9. ↑ Olender 2014 ↓, s. 120.
  10. ↑ Olender 2014 ↓, s. 132.
  11. ↑ Olender 2014 ↓, s. 125.
  12. ↑ Orlo S. Knepper. Naval Manouevres. Japan. „Notes on Naval Progress”. XX, s. 400, 1901. United States. Office of Naval Intelligence – General Information Series. (ang.). 
  13. ↑ Rotem Kowner: Historical dictionary of the Russo-Japanese War. Oxford: Scarecrow Press, 2006, s. 466. ISBN 978-0-8108-4927-3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Piotr Olender: Sino-Japanese naval war: 1894–1895. Hampshire, England: Stratus, 2014. ISBN 978-83-63678-30-2. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Banjō&oldid=71369997”