Bassam Al-Rawi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bassam Al-Rawi
‏بسام هشام الراوي‎
Ilustracja
Al-Rawi świętujący zwycięstwo Kataru w finale Pucharu Azji 2019
Pełne imię i nazwisko

Bassam Hisham Ali Al-Rawi

Data i miejsce urodzenia

16 grudnia 1997
Bagdad

Wzrost

175 cm

Pozycja

obrońca

Informacje klubowe
Klub

Ar-Rajjan SC (wypożyczony z Al-Duhail)

Numer w klubie

5

Kariera juniorska
Lata Klub
0000–2015 Ar-Rajjan
2016 Celta Vigo
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2015–2017 Ar-Rajjan 0 (0)
2015–2017 KAS Eupen (wyp.) 0 (0)
2017– Al-Duhail 77 (5)
2023– Ar-Rajjan SC (wyp.) 10 (0)
W sumie: 87 (5)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2017–  Katar 60 (2)
  1. Aktualne na: 4 stycznia 2024. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
  2. Aktualne na: 4 stycznia 2024.
Dorobek medalowy
złoto ZEA 2019

Bassam Al-Rawi (ur. 16 grudnia 1997 w Bagdadzie) – katarski piłkarz pochodzenia irackiego, występujący na pozycji obrońcy w drużynie Al-Duhail.

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Al-Rawi zaczynał piłkarską karierę w Aspire Academy. Następnie trafił do klubu Ar-Rajjan z którego był wypożyczany kolejno do Celty Vigo oraz KAS Eupen[1]. W roku 2017 trafił do Al-Duhail, w barwach którego został mistrzem kraju już w pierwszym sezonie. W tym samym roku zadebiutował w drużynie narodowej Kataru w towarzyskim meczu przeciwko Czechom. W 2019 roku pojechał na Puchar Azji. W meczu grupowym przeciwko Libanowi zdobył debiutancką bramkę w kadrze. W 1/8 finału zdobył zwycięską bramkę w meczu przeciwko krajowi w którym się urodził - Irakowi.

Formalne protesty podczas Pucharu Azji[edytuj | edytuj kod]

Podczas turnieju o Puchar Azji tuż po zakończeniu półfinałowego meczu, przeciwnicy reprezentacji Kataru - Zjednoczone Emiraty Arabskie złożyły formalny protest odnośnie do uprawnienia do gry Al-Rawiego w tym turnieju, ponieważ ich zdaniem nie spełniał on wymogów artykułu 7 statutu FIFA[2]. Katarska federacja odrzuciła te zarzuty, twierdząc że posiada dokumenty na to, że mama Al-Rawiego urodziła się w Katarze[3]. W dniu meczu finałowego AFC odrzuciło protest[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]