Blokada powietrzna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Blokada powietrzna - odizolowanie z powietrza lotnictwem części terytorium, umocnionego rejonu, miasta lub innego obiektu przeciwnika. Celem blokady powietrznej jest przecięcie komunikacji powietrznej z blokowanym obiektem. Dokonuje się jej przez zniszczenie samolotów przeciwnika osłaniających tę komunikację. Stosuje się najczęściej łącznie z blokada lądową lub morską; niekiedy może mieć ona charakter samodzielnej operacji sił powietrznych (wojsk lotniczych), np. blokada lotnisk, baz powietrznych przeciwnika itp.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Marian Laprus [red.]: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 44. ISBN 83-11-06229-3.