Bufet Ilkovicsa
_t%C3%A9r,_N%C3%A9pb%C3%BCf%C3%A9_(Ilkovics)._A_szovjet_csapatok_ideiglenes_kivonul%C3%A1sa_1956._okt%C3%B3ber_31-%C3%A9n._T-54-es_harckocsi._Fortepan_18629.jpg)
Bufet Ilkovicsa (węg. Ilkovics büfé) – nieistniejący bufet zlokalizowany w Budapeszcie przy Teréz körút 62[1], w pobliżu dworca Nyugati[2].
Nazwa upamiętniała pierwszego właściciela lokalu – Żyda Izydora Ilkovicsa, urodzonego w 1889 w Újcsanálos w komitacie Komitat Borsod-Abaúj-Zemplén. Prowadził on bufet od 1925 do 1937, a po II wojnie światowej ponownie próbował uruchomić swoje przedsiębiorstwo, lecz bez powodzenia. Wyemigrował do Izraela i zmarł w Tel Awiwie w 1949. Obiekt działał dalej, jako państwowy, pod nazwą „Népbüfé”[1].
Bufet był jednym z ulubionych miejsc spotkań opozycjonistów węgierskich, a podczas rewolucji węgierskiej w 1956 odegrał ważną rolę, jako punkt spotkań sił walczących z komunistami. To właśnie gości tego lokalu propaganda komunistyczna nazwała później „knajpianą szumowiną” i w dużej części obwiniała o wystąpienia antyrządowe[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Origo, Zirig Árpád, Falábú Jancsi, az Ilkovics büfé réme
- ↑ Google Books, Charles Farkas, Vanished by the Danube: Peace, War, Revolution, and Flight to the West, s.189
- ↑ Irena Makarewicz, przypis do: György Spiró, Salon Wiosenny, Czytelnik, Warszawa, 2016, s.26, ISBN 978-83-07-03381-5