Chesapeake Bay retriever
 Chesapeake Bay retriever | |
| Kraj patronacki | |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
psy 58–66 cm, |
| Masa |
Psy 32–40 kg Suczki 29–35 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa VIII, Sekcja 1, |
| AKC |
Sporting |
| ANKC |
Grupa 3 (Gundogs) |
| CKC |
Grupa 1 – Sporting Dogs |
| KC(UK) |
Gundog |
| NZKC |
Gundog |
| UKC |
Grupa 4 – Gun Dog |
| Wzorce rasy | |
Chesapeake Bay Retriever – jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów dowodnych. Zaklasyfikowana jest do sekcji psów aportujących. Typ wyżłowaty[2]. Podlega próbom pracy[1].
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Pochodzi z rejonu zatoki Chesapeake leżącej na wschodnim wybrzeżu USA. Przodkami rasy była para szczeniąt uratowana z rozbitego statku[3].
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Szata jest szorstka, krótka, z gęstym wełnianym podszerstkiem. Umaszczenie występuje od żółtobrązowego do ciemnobrązowego, czasami z małym białym znaczeniem na klatce piersiowej.
Kolor czarny oraz albinos jest dyskwalifikujący.
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
Chesapeake Bay Retriever jest psem myśliwskim, ale wspaniale pełni rolę psa towarzyszącego, psa przewodnika, a także używany jest w dogoterapii.
Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]
Chesapeake Bay Retrievery są przyjacielskie, inteligentne, posłuszne, czujne i energiczne. Lubią pływać. Stworzone do samodzielnej pracy na odległym terenie poza zasięgiem wzroku przewodnika. Zawsze chętne do pracy, którą wykonują z ogromnym zapałem.
Potrzebują bliskiego kontaktu z rodziną. Wobec obcych powściągliwe. Sprawdzają się w roli psa stróżującego. Bardzo lubią towarzystwo psów, które znają, bywają natomiast niechętne wobec obcych psów co okazują zdystansowaniem a zaczepione potrafią agresywnie zareagować.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj | edytuj kod]
Psy tej rasy potrzebują dużo ruchu. Zdarzają się problemy z dysplazją stawu biodrowego i dziedziczne choroby oczu[4].
Pielęgnacja sierści u psów wystawowych i niewystawowych tej rasy jest podobna i nie wymaga odpowiednich narzędzi do trymowania, wyczesywania, wystarczy zwykła szczotka do włosów oraz w okresie kiedy pies nie pływa przecieranie oleistego podszerstka wilgotnym ręcznikiem.
Jest kilka miejsc u psów sportowych, gdzie martwy włos ma tendencję do utrzymywania się: przód barków oraz przód przednich i tylnych łap, co łatwo wyeliminować przy regularnym czesaniu psa.
Oczy i uszy wymagają regularnej kontroli i w razie potrzeby delikatnego oczyszczania.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 250. ISBN 83-7073-122-8.
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.