Cyril Rootham

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cyril Rootham
Ilustracja
Imię i nazwisko

Cyril Bradley Rootham

Data i miejsce urodzenia

5 października 1875
Bristol

Pochodzenie

angielskie

Data i miejsce śmierci

18 marca 1938
Cambridge

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, dyrygent, organista, pedagog

Strona internetowa

Cyril Bradley Rootham (ur. 5 października 1875 w Bristolu, zm. 18 marca 1938 w Cambridge[1][2]) – brytyjski kompozytor, dyrygent, organista i pedagog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Muzyki uczył się początkowo u ojca, Daniela Roothama (1837–1922)[2]. Studiował w St John’s College w Cambridge, później w Royal College of Music w Londynie u Marmaduke’a Bartona, Waltera Parratta i Charlesa Villiersa Stanforda[1][2]. Po ukończeniu studiów związał się z St John’s College, gdzie pełnił funkcję dyrektora muzycznego, organisty oraz wykładowcy[1]. W latach 1912–1936 był dyrygentem Cambridge University Musical Society[1][2]. Był członkiem Purcell Society Committee[1]. Zainicjował przedstawienia oratoriów Georga Friedricha Händla w wersji operowej, rozpropagował dzieła sceniczne Henry’ego Purcella, był też inicjatorem pierwszych wykonań utworów Zoltána Kodálya w Anglii[1].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Muzyka Roothama, pomimo pewnych eksperymentów harmonicznych, jest tonalna, widoczne są w niej wpływy Charlesa Villiersa Stanforda i Huberta Parry’ego[1]. Główne miejsce w jego twórczości zajmowała muzyka chóralna[1].

Skomponował m.in. operę The 2 Sisters (wyst. Cambridge 1922), For the Fallen na chór i orkiestrę (1919), symfonię Revelation (wyk. pośmiertnie 1939), rapsodię orkiestrową Pan (1912), kwartet smyczkowy (1914), kwintet smyczkowy (1909), septet na altówkę, flet, obój, klarnet, fagot, trąbkę i harfę (1930), trio fortepianowe (1931)[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 450. ISBN 978-83-224-0837-7.
  2. a b c d e Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3045–3046. ISBN 0-02-865530-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]